kapatid

Wala akong Kuya, Ate o mga kapatid. Nag-iisang anak lang ako. Kaya hindi ko ramdam ang concept ng "kapatid". Siguro dahil dun kaya lumaki akong selfish, dahil mag-isa lang akong lumaki.

Kapag may nakikita akong magkapatid, na tipong kapag isang barbeque na lang ang paghahatian, ibibigay na lang ni Kuya kay Bunso kahit gutom na rin sya, naiisip ko, gagawin ko rin ba yun kung may kapatid ako?

Kung magulang ang magbibigay ng barbeque sa anak, alam ko ang concept ng pagmamahal na yun dahil nararamdaman ko iyon. Pero sa kapatid, naiisip ko, parang kaibigan rin lang siguro sila, nothing more.

I was eighteen when my perception of "kapatid" changed. Ang Nanay ko mismo ang nagpa-intindi sa akin kung paano magkaroon ng kapatid. Bunso kasi sya, at maraming syang mga Ate at Kuya.

Yung pinaka-panganay nyang Ate, halos 20 years ang agwat ng edad nila. Pero kahit ganun, close pa rin sila. Mabait yung Tita ko na yun eh. Aktibo sa simbahan pero hindi hipokrita, kasi hanggang pag-uwi nya dala-dala nya ang magandang asal.

Sa kanya ako natuto mag-rosaryo, kumpleto may litanya pa sa dulo.

Nung nagka-edad na yung Tita ko, nagkasakit sya at na-confine sa hospital. Dahil halos lahat ng mga anak nya ay may mga trabaho, walang makapag-alaga sa kanya nang full time. Kaya nag-resign sa trabaho ang Nanay ko para bantayan sya. Halos sa hospital na sya nakatira.

Sembreak noon kaya nagkaroon ako ng chance dumalaw. Nung nakita ako ng Tita ko pagdating ko, sabi nya agad, "Eto na ba si Glenn-Glenn? Ang gwapo..." at ngumiti sa akin ng pagkatamis-tamis. Later that afternoon, nalaman kong halos araw-araw pala syang umiiyak dahil sa sakit ng katawan nya.

Pinilit lang pala nyang ngumiti. Naniwala pa man din akong gwapo nga ako haha.

Dahil matagal kaming hindi nagkasama ng Nanay ko (sa Baguio ako nag-aral, sa Manila sya nagtrabaho), nagbantay na rin ako sa hospital kasama nya. Naawa ako kasi ang payat-payat na nya, mas mataba pa yata yung Tita kong may sakit. Halos wala kasi syang tulog.

Laging unconscious yung Tita ko nun, at kapag nagigising naman eh hindi namin masyado nakakausap. Pero naniniwala ang Nanay ko na gagaling rin sya, lagi nya yun kinakausap kahit tulog, hinahaplos-haplos nya sa buhok.

Minsan kapag nagigising sya, sasabihin ng Nanay ko sa akin, "OK, lumabas ka muna, may gagawin lang kami..." sabay smile. Alam ko na, papalitan na nya ang diaper ng Tita ko. Kakanta pa sya habang ginagawa ang napakamaselan na gawaing yun. Lalabas ako ng room kasi hindi ko makaya yung amoy, tapos babalik na lang ako kapag tapos na.

Napaisip na naman ako, kung nagkaroon kaya ako ng Ate o Kuya, kaya ko kayang gawin yung ginagawa ng Nanay ko?

Naririnig ko pang nagbibiruan sila, pinapatawa sya ng Nanay ko. Kung hindi ko alam na Tita ko ang nandun, mapagkakamalan kong baby ang kausap ng Nanay ko.

Matapos ang isang blood transfusion, naging OK ang pakiramdam ng Tita ko. Gising na uli at nakangiti. Nakakaupo na sya sa kama, nakakakain na ng soft foods. Isang umaga, naghingalo sya bigla. Nakita ko ang Nanay ko, tumakbo papalayo, sa isang sulok ng room at umiyak. Hindi nya kayang panoorin na nag-aagaw-buhay sya.

Na-comatose sya. Tinanong ng doctor ang Tito ko kung ano ang desisyon nya. He decided to pull the plug, nahihirapan syang makita na nahihirapan ang Tita ko.

Nag-flatline na sya. Saka lang lumapit ang Nanay ko, saka lang nya narealize ang desisyon ng Tito ko.

In her cracked voice, she asked, "Wala na sya?"

Tumango ang Tito ko, at dun ko narinig ang pinakamalungkot na sound sa buong mundo. Hindi lang umiiyak ang Nanay ko, she was wailing. It was a sound I would never want to hear ever again. I just stood there, trying to hold her when I knew that beyond her grief, she barely felt my hand. I was trying to console her through our loss, her loss.

Dun ko naintindihan kung paano magkaroon ng kapatid, kung ano ang responsibilidad na naka-atang sa iyo, kung ano ang ibig sabihin ng pagiging "kapatid". It's to humble yourself, not because you have to, but because you want to. It's to give youself to a person, not out of obligation, but out of gratitude and love. It's to value every second: it may be as random as eating barbeque together, or as life-changing as attending to their deathbed.

So mahalin nyo mga kapatid nyo. Hihi.

*Last month was my Tita's 5th year death anniversary.

my blog is... naughty

OK kahit puro kalaswaan, kapokpokan at kasalanan ang posts ko, I never really considered my blog as a porn blog. Fine, nagpopost ako ng screenshots ng porn movies: at least nag-effort akong mag-blur ng mga happy body parts. Fine, nagpost ako ng porno video: nilagyan ko naman ng song lyrics para kunyari videoke.

Pero never kong inisip na ang blog ko ay porno. Kasi alam ko na hindi naman porno ang hanap ng mga nagbabasa ng blog ko... Puro wholesome ang readers...

Until maisip kong i-check ang "Stats" ng aking blog, kung saan nakita ko ang blog posts na may Most Number of Page Views.

At eto ang Most-Viewed Post of the Week:


At eto naman ang Most-Viewed Post of the Month:


At higit sa lahat eto ang Most-Viewed Post of All Time:

Base sa datos na nakalap, mabenta ang Tarzan X.

Ang interpretation: Akala ko ako lang ang malaswa, napapaligiran rin pala ako ng mga malalaswa...

Nahiya ako bigla. Joke. I'm not complaining. Alavet.

At dahil jan, mas madalas na akong magpopost ng porno. Haha.

Fine, hindi ako nagjojoke, watch out for my next movie experience:

AVATAR XXX.

Handa ka na bang makakita ng pechay na blue???

the eerie series

Aaminin ko, mula sa pagkabata, madali akong matakot sa mga superstitious shit stories na nagkalat sa paligid. Lumaki kasi ako (walang kokontra sa term na "lumaki") sa probinsya, sa malayo at kaakit-akit na bayan ng Bolinao, The Nipple of Pangasinan. Dahil doon, alam kong buhay na buhay ang superstition, kaya natural na ang takot ko.

Nung nagkwento ang pinsan ko tungkol sa bestfriend nyang aswang, aaminin ko, hindi ako nakapunta sa CR hanggang umaga. Pinigil ko ang ihi ko nang very very nice. Noon, kapag nagigising akong mag-isa lang sa kwarto ko, tumatakbo ako palabas kasi baka may kumidnap sa akin sa ilalim ng kama.

Matatakutin ako noon sa mga horror stories. Naalala ko noong Grade 4, yun ang pinakauna kong beses na sumulat ako ng fiction. Kid stuff, tungkol sa isang bampira na nakatira sa kweba. Matapos ko isulat at basahin, natakot ako. Sa sarili kong sinulat. Parang tanga lang.

What the hell, natatakot ako noon sa Okat Okat. Ganung level ang kaduwagan ko nun at lagi akong kinukutusan ni Doris, ang aking mudrax. "Ang hilig-hilig mo manood ng horror tapos matatakot ka! Para kang tanga!" Ang sakit naman...

Kaya pinilit kong maalis ang takot ko sa mga paranormal stuff. Sabi kasi daw ng Lola ko, (kwento lang, hindi ko kasi sya inabutan), wala daw dapat ikatakot sa mga supernatural kasi pare-pareho naman daw tayong nasa mundo nakatira. Matapang yung lola kong yun. Kwento nga ni Doris, noong bata sya, may nakita daw syang pugot na ulo sa kusina nila kaya tinawag nya ang Lola. Imbes na matakot, pinagalitan daw ng Lola yung pugot na ulo. Pinalabas sa kusina sabay warning na wag na syang babalik. Ang sungit.

Ganun din ang ginawa nya sa local na aswang sa bayan nila noon. Pinagalitan nya nung nahuli nyang balak kainin sila Sasha Fierce (Tita ko). Napahiya lang yung aswang. Umuwing luhaan matapos pakatikim ng masasakit na salita.

So over the years medyo nawala na ang takot ko sa mga kababalaghan na yan. Na-master ko na kung paano manood ng movie na hindi ka maapektuhan at matatakot: mag-movie review ka sa utak mo habang nanonood. Hindi na rin ako takot maiwan mag-isa sa bahay, gustong-gusto ko pa nga eh (alam na!).

So I thought nothing can scare me anymore... I was wrong.

(Tangina ang haba ng intro ko, 7 paragraphs, wala na! Ang pangit na ng structure!)

Ang post na ito ay tungkol sa eerie and weird stuff na nagyari sa akin lately, na medyo nagpatibok sa puso ko in a horror movie way. Like I said, hindi na ako matatakutin lately, pero nung lumipat na ako ng tirahan, bumalik ang takot ko sa supernatural shits.

Dalawang buwan na ako sa nilipatan kong room. Mag-isa lang ako sa 4th floor, at hindi ko rin nakikita ang mga neighbors ko sa ibang floors. Tahimik ang buong building, kapag nagsara ka ng pinto, nag-eecho. Sa kwarto ko, kapag binuksan mo ang bintana, ang una mong matatanaw ay ang puno ng mangga.

Pagkalipat ko, ang una kong ginawa ay magpicture picture ala camwhore. Wala naman akong napansing mali sa picture, kundi ang cute ko lang.

After a few weeks, may napansin ako sa wall sa tabi ng kama ko. May itim na scratch mark sa wall. Inisip ko, matagal na siguro yun dun pero hindi ko lang napansin. Hanggang sa maalala kong nagpicture-picture nga pala ako dati. Agad kong tinignan ang pictures...

At sa pictures, wala yung itim na scratch mark. Dinelete ko agad ang pics.

One time naman, nagsesepilyo ako nang bigla akong may marinig na boses ng bata. Sabi nya "Daddy!" Guni-guni ko lang siguro yun, unless nagkatawang-tao ang mga sperm sa banyo at tinatawag ang Daddy nila.

Ang PC ko, nakapatong sa computer table na may gulong, kaya hinihila-hila ko lang anytime I want. On my first month sa kwarto, paghila ko ng table, napatambling ako sa nakita ko sa ilalim.

Dalawang strands ng buhok. Straight. Mahahaba. Napahawak pa ako sa anit ko para i-check kung akin yun. Parang tanga lang. Imbes na matakot, nagkunwari na lang ako na hindi ko napansin.

A couple of weeks ago, habang nagsesepilyo uli, may napansin naman ako sa lababo. Buhok. Kung malilit na kulot yun, no doubt akin yun. Pero hindi, mahabang buhok. Straight. Napatingin pa ako sa salamin para i-check kung gaano kahaba ang buhok kong semi-kalbo.

Two weeks ago, napundi ang ilaw. Walang dahilan. Eh bago lang yun kasi pinalitan yun ng landlord nung araw na lumipat ako, 2 months ago. Kaya para hindi madilim, reading lamp na lang ang gamit ko.

Last Saturday naman, may buhok sa inidoro.

Kung sino man ang naglalagas ng buhok sa kwarto ko, parang gusto ko syang bilhan ng Hairfall Decrease shampoo. Sabi nga ni Kikilabotz, baka kapag nagkita kami ng mumu eh panot na sya.

Madalas rin ako magka-nightmare. Nagdadasal naman ako bago matulog... sometimes. At patagilid ako lagi matulog dahil nahihilo ako kapag patihaya.

Kaninang madaling araw, binangungot ako. Nasa isang gubat daw ako, at may werewolf na nagtatago sa puno! Hinabol raw ako! Kaya tumakbo ako nang mabilis! Eh pababa yung daan sa gubat, kaya patalon-talon ako parang kangaroo para hindi ako maabutan nung werewolf. Habang patalon-talon ako, may naghagis sa akin ng jumping rope. Ayun, nalimutan ko na yung werewolf kasi nag-enjoy na ako mag skipping rope hanggang magising.

At paggising ko, nasa dibdib ko pa rin ang takot sa werewolf, lalo nang mapansin kong nakatihaya akong nakatulog, at diretsong-diretso ang pagkakahiga ko, parang nasa kabaong lang...

Yun lang, kthanksbye.

the blogger behaviour

Wala lang.





Ganda ng intro ko. Effortless. Fascinated lang ako sa human behaviour kaya naisip ko gumawa ng post tungkol sa mga obserbasyon ko sa mga behaviour ng mga bloggers. Hindi ako expert, pero lahat ito ay resulta ng masusing pag-aaral, matinding research at madibdibang pakikipagchismisan.

Wala po akong pinapatamaan dahil hindi ko naman sinasabing mali ang mga behavior na napagmasdan ko. Napansin ko lang at gusto ko lang i-discuss dahil wala pa akong maipost na porno, sorry Kids!!!

So eto na ang mga napansin kong ugali ng mga bloggers base sa interactions nila sa blogosphere.

Skip Readers - Guilty! Sobrang guilty ako dito at maraming beses na akong nahuli. Minsan kasi mahaba talaga ang post at... mahina ang katawang lupa ko, hindi ko sya kayang tapusin. Kaya magbabasa ako either sa umpisa o sa dulo, at magpupumilit makaisip ng comment. Hihihi! OK lang yun kasi marami rin naman ang gumagawa nito sa akin.

I Second the Motions - Sila yung walang mai-comment kaya mangagaya ng comment ng iba. "Agree ako sa comment ni Blogger whatsoever!" Extreme na yung icocopy-paste na lang ang comment ng iba at aangkinin thinking na hindi mapapansin ng may-ari ng blog. Guilty uli ako!

Video Error - Kunwari ayaw mag-play ng video at susubukan uli mamaya. Guilty! Effort kasi mag-buffer lalo kung sa office ka magbo-bloghop. Ayaw mo naman sabihing ayaw mong i-play ang video. Kaya magsisinungaling na lang. Guilty!

Choosy Commenter - Pinipili nila ang cocommentan nila ng magandang comment. Yung comment nila sa isang blogger, ang haba-haba at pinag-isipan. Tapos ang comment nya sa iyo eh "Nice post keep it up." Kahit pareho lang kayo ng topic. Usually, ang mga Choosy ay nakafocus hindi sa post, kundi sa Profile Pic.

Inggitero Much? - Nainggit sila sa post ng iba kaya ginaya nila. Hahaha Guilty!!!

Promising - Mangangakong gagawa ng pic greet. Lahat naman ng pinangakuan ko eh binigyan ko. Pero may times din na kapag kinaiinisan ko yung blogger eh sasabihin ko "Wait for my pic greet!" Tapos bigla akong mawawala into outer space.

Drawing - Hindi nakasama sa Blogger EB at sobrang naiinggit, with matching "Sasama ako next time!" Dumating na ang next time, ni anino ng drawing ni blogger ay no-show. Kapag nabalitaan nya uling may Blogger EB, the cycle repeats. Ayos lang yan, disappointing din naman ang mga Blogger EB...

BWAHAHAHAHAHA JOKE LANG magagalit yung mga nakameet kong bloggers. I can say na yung mga nameet kong bloggers in person ang mga pinakamatitino at pinakamasarap kausap. Except Andy na bwisit ang presence. Bwaha joke!

Eyeballers - Opposite ng Drawings. Masipag sila sa EB, walang pinapalampas. Pero ang tatamad magpost. Bale mga sex predators sila at sa blogosphere sila nagha-hunting. Joke! Uy YJ joke lang baka mapikon ka. Bwahahaha pasimpleng name-dropping.

Picture Commenter - Gawain ko rin ito! Ang haba lang talaga minsan ng post, eh d iba A pyecture pyents a thouswand words so mas madali syang basahin isang tingin lang may comment ka na like... "Nice pic!" o kaya "Nice shots!" kapag photoblog.

Marketing Specialist - Nagpunta sya sa blog mo hindi para magbasa, magcomment at palakihin ang ego mo, kundi para iwan ang link nya. Kanya-kanyang paraan yan para makipag-interact. How to spot mga Marketers: generic ang comment, at parehong-pareho as in identical sa comment nya sa ibang blog dahil copy-pasted. Sa dami ng bloggers na iniwanan nya ng comments nyang "Nice post please check my latest post about my dog's trip to Timbuktu" hindi nya narealize magkakakilala ang mga bloggers na yun.

Wowowee Phenomenon - Sila yung mahilig magpa-contest, but the catch is, ang mananalo sa contest nila ay yung crush nila sa pamamagitan ng "random raffle draw". Hindi ko sinasabing lahat ng nagpapcontest ay ganito ang ginagawa, may isa lang akong kakilala, si Miss Hidden Agenda.

Witty Commenter - Sobrang out of the box mag-isip ng comment, bilib ako sa kanila, their comments are really worth waiting for. Isa sa mga ganitong commenters na napansin ko ay si Olyabut, pati na rin si The Philippine Guild at si Momel. I'm not saying na walang kwenta yung iba, dahil all comments are appreciated... except kung negative dahil galit-galit na.

Word Verifiers - Sila yung isasama sa comment kung ano yung word verification na tinype nila at hahanapan ng connect. Parang gusto kong tawagin silang "The X-Prosaics" hahahahaha! Talented!

Fans - Sila yung kahit magunaw ang daigdig eh magcocomment pa rin sa post mo. Sa maganda mong posts, present sila. Sa panget at walang kwenta mong posts, mga pagmumukha pa rin nila ang nakabalandra. In the blogosphere they are called your fans, in real life they are called your friends. I'm sure magagalit si Ayie kapag wala syang special mention... bwahaha.

Khikhi - Sila yung mga taong matapos laitin sa isang blog post, eh gustong gumanti at gustong mag-iwan ng matinding comment, pero hindi nila magawa sa kadahilanang hindi nila alam kung paano mag-iwan ng comment. Illiterate. Magtatanong pa sila sayo kung saan magki-click.

Egotistic - It's all about Me Me Me. Kahit blog mo ito, dito ako magkwekwento about Me Me Me! Gawain ko ito kapag nakakarelate ako sa blog post. Sorry lang. Na-carried away ako eh.

Alternative Routes - Sila yung ayaw magcomment sa post mo, pero magcocomment pa rin sila sa ibang paraan. Imemessage ka nila sa Facebook o kaya itetext ka nila. Ang dahilan, sensitibo ang comments nila at maraming magagalit kapag may ibang nakabasa. For your eyes only.

Copy-Paste Quotes - Copy-paste ng snippet sabay "Agree ako dito." Wala namang masama dito, may napansin lang akong blogger na lahat ng puntahan nyang blogs, ang comment nya ay "Agree ako dito" sabay copy-paste. Effortless na, hindi halatang skip-reading pa. I think magiging gawain ko na rin ito from now on.

Recycled Pic-Greet - Eto ang mga sobrang rare species. Pero recently may nahuli akong gumawa nito ahahahaha! Yung picture greeting na binigay nya kay Blogger 1 ay ibinigay nya rin kay Blogger 2, nakalimutan lang nya palitan ang pangalan sa greeting... Caught in the act!!!

Anonymous Reader - Wala silang interes sa pagkatao mo at hindi ka nila hangad makipag-x-links. Pero gusto nila ang blog posts mo, quiet lang sila. Hindi sila nagcocomment pero lagi silang nagbabasa at nag-aabang, at magugulat ka na lang kapag nakita mo sila in person, sasabihin nila "I love your blog!" [This happened to me one time.] Nakaka-antig ng puso.

Back Reader - Sila ang masyadong natuwa sa iyong blog at binasa lahat ng posts mo, from latest to oldest. It takes them weeks, pero kebs lang. Nakakataba sila ng puso. Ginagawa ko ito minsan, lalo kapag may kaakibat na masamang intensyon talented ang blogger.

Anonymous Commenter - Sila yung may mga account naman pero tamad mag-login kaya Anonymous na lang pero lalagyan din ng name sa dulo, di ba Kikilabotz?

Mischievous Commenter - Sila yung mag-aAnonymous dahil gusto lang nilang awayin/asarin yung blogger. Gawain ko ito sa blogs ng mga friends ko. Mag-iiwan ako ng stuff like "Ew yung header mo chaka!" o kaya "Buntisero panagutan mo ito!" and other fun stuff. All in good fun naman.

Donato Alberto - May sarili syang category. Sila yung mga taong walang sariling blog, pero pakalat-kalat sa blogosphere dahil ang sisipag magcomment. Mabuhay ka!

Undetected Sarcasm - Gawain ko ito. Magcocomment ako ng napakaganda at napakainosente. Pero may double meaning! Sarcastic lang pero hindi halata... Lalo kung kinaiinisan ko yung blogger! Try mo it's fun.

Malicious Intention - Mga nagcocomment dahil gusto nilang makasex yung blogger na yun. Umamin ka! Minsan mong pinagnasaan ang isang blogger at the first step towards your goal is magpa-pampam sa comments. A very good example is YJ. Joke uli! I swear I was just joking. Sobrang joking lang, i-confirm mo pa kay Claudiopoi ahahahahahaha.

Novelist - Ang comment nila ay mas mahaba pa sa pinost mo. Ganun sila matuwa. Kaya inaabangan mo lagi ang comment nila. Good day to you Dhianz!

X-Linkers - Bigla ka nilang ilalagay sa links nila without telling you, dahil gasgas na ang pickup line na "Care to exchange links?" It's a very good way to show your appreciation for a blog without telling the person. It's so genuine, actually gawain ko yan dahil ang bait ko.

Yan lang po ang mga kakatuwang interaction na napapansin ko sa blogosphere. Wala sanang maoffend o makarelate nang very very nice at bigla na lang magalit.

And would I like to apologize to YJ Andy Ayie Claudiopoi Momel X-Prosaic Donato Alberto The Philippine Guild Kikilabotz Olyabut and the rest if I mentioned you without your permission. Aalisin ko if you want! Kebs na kay Khikhi wala nang apologies sanay na sya.

Pansin nyo hindi ako nagmura sa post na ito? Curable pala ang Tourette's Syndrome!!! Bye Kids mwahchupa.

office monsters

Sa ilang taong pagtatrabaho ko, marami na akong napasukang mga opisina, may small time (computer shop), may average (korean school, small call center), may corporate (big call center, the porno job, my present office, etc). Marami silang pagkakaiba, mula sa facilities hanggang sa mga employees. Maswerte ako kasi wala akong masyadong masabing masama sa opisina namin ngayon, masaya naman at may level ng professionalism.

Pero ang sabi nga nila, kahit saan ka magpunta, meron at merong mga pasaway. Mga professional lang sa damit pero hindi naman sa asal.

There's this one time, long ago, umiihi ako sa urinal nang may narinig akong umuungol sa cubicle. Sinong normal na tao ang umuungol habang tumatae, unless kumain sya ng buong langka? Malamang nag ja-jackstone sya sa loob, ang baboy! Parang gusto kong magpapaskil ng karatula, "Mangyaring i-asinta ang semilya sa inidoro."

Laging nagrereklamo ang mga babae kong officemates na basang-basa raw ang sahig ng cubicles sa banyo nila. Ang paniniwala nila, may naliligo sa cubicle gamit ang bidet. Hindi ko sure kung exagge lang, pero parang gusto kong magpaskil ng "Bawal maghugas ng pechay sa sahig."

Reklamo rin ng mga girls na may nag-iiwan daw ng tissue sa toilet seat. Buti nga sa banyo nila tissue ang iniiwan, eh sa boys' CR, may nag-iiwan ng tae! Kung bulbol ang naiwan, fine, mapapatawad pa yun, pero tae? That's some serious shit. Nagmagandang loob naman yung tao na i-flush, pero may traces of brownish-blackish-greenish matter pa rin. Parang wala syang pakialam na malaman ng mga susunod na gagamit ng banyo na matigas na tubol ang tae nya. Magpiprint talaga ako ng karatula, "Iwasang kumain ng mais."

Eto ang matindi. One time umihi ako, may tumatae sa kabilang cubicle. Nung naghuhugas na ako ng kamay, nag-flush na sya. Sabay lumapit sa sink, inayos ang necktie, sabay alis. Walang hugas-hugas! Ang kapal ng mukha nyang humawak ng door knob. Kakahiya naman sa bacteria na iniwan nya. Parang gusto kong magpaskil ng "Mr. *'s shit was here!" sa door knob. Dugyot sya. Ang sarap regaluhan ng SafeGuard! Sana kausapin sya ng konsensya nya tapos pakitaan sya ng visual aids ng mga bacteria na 99.9% samahan pa ng representative from DOH.

May Green Team kami sa office, at mga advocate sila ng pag-rerecycle at iba pang environmental chuchu. Kaya naglagay sila ng recycling bins sa pantry. Bawat bin may label, like "Cardboards" o kaya "Plastic Bottles" or "Tin Cans". Magandang gawain sana mag-recycle diba? Yun nga lang, may mga nagrerecycle ng maruming tissue paper, styro na pinagkainan nila ng Jolly Spaghetti, etc. Nakakainit ng ulo, kasi ginagawa na nilang basurahan ang recycle bin. Parang gusto kong sampalin to the left yung nagtapon kapag nahuli ko sya, sabay "Sigurado kang gusto mong i-recycle pa ang ginamit mong tissue paper??? Sige, sana ma-recycle yan, at mapunta sayo uli, ipunas mo sa mukha mo, hindot ka." Tapos sampalin ko pa uli to the left for good measure.

Actually small crimes pa lang yan. Ugali ng isang teammate ko ang mag-iwan ng earphones sa computer nya, thinking na wala naman siguro magnanakaw sa office. Such a wrong erroneous mistake. One day naglaho ang earphones nya. Sabi nya, OK lang naman daw mawala yun kasi pangit naman yun. Kaya bumili sya ng bago, yung mamahalin at maganda. Ang pagkakamali nya, iniwan nya uli sa desk nya yung new earphones. The next day, wala na yung bagong earphones. Pero nagmagandang loob naman yung magnanakaw na ibalik yung nauna nyang kinuhang earphones, yung pangit. Tanginang magnanakaw, choosy. Parang gusto ko syang itali sa poste at paskilan ng "Magnanakaw ng earphones, huwag tularan." Tapos ipapasak ko yung earphones sa tenga nya, sabay magpapatugtog ng Sarah Geronimo "Forever's Not Enough" on repeat hanggang dumugo ang tenga nya.

Ang kapal ng pagmumukha.

Lahat naman tayo nate-tempt na gumawa ng masama, minsan nagkakaroon ng unprofessional behavior. Fine, maingay ka habang nagtatrabaho, ang lakas mong tumawa, kita from outer space ang ngala-ngala mo kapag masaya ka, pero at least hanggang dun lang yun. Fine, naisip mong dikitan ng kulangot yung "Close" button sa elevator, just for fun, pero at least hindi mo ginawa. Fine, petiks ka na nga maghapon, nag-torrent ka pa ng movie, three times ka pa magkape, at least hindi mo ninakaw yung vending machine. Marangal ka pa rin. It barely defines your personality. Hindi ka role model pero at least hindi ka rin bad example, mabuhay ka!

Dahil diyan mag-iiwan ako ng isang quote:

"You are who you are when no one is looking."

So yung facial expression mo habang tumatae ka, yun ang tunay mong anyo.

movie review: due date

Last Saturday meron kaming company-sponsored activity: nanood kami ng Due Date.

Bale manganganak na yung asawa ni Robert Downey Jr kaya kailangan nyang umuwi sa Los Angeles. Pero dahil sa kagagugan ni Zach Galifianakis, na-ban sila sa pagsakay ng eroplano. Kaya para makabawi, ipinagdrive nya si Robert Downey Jr papuntang LA.

Hindi ako nagexpect masyado kasi comedy, tapos pangit pa ang reviews ng mga totoong critics, pero nung pinapanood ko na sya marami syang funny moments. Nagulat ako na natawa ako. Like yung "Coffee Scene", na natatawa ako tuwing maaalala ko. Ang babaw ko lang.

Sobrang galing magpatawa ni Zach Galifianakis, natural na natural lang. Karakter talaga sya.

Ayun matapos manood ng movie lumamon kami na parang bibitayin na kami bukas. The End.

Kaya ano pang hinihintay nyo takbo na sa pinakamalapit na pirated dibidi-dibidi stores nationwide at bumili ng copy, panoorin sa bahay, tapos magkunwaring pangit ang kopya at ipalit sa ibang movie, like Petrang Kabayo.

blogger of the millenium

Para hindi mapagbintangang nakikigaya sa mga Blogger of the Month awards, I present to you Wickedmouth's chosen Blogger of the Millenium.

And the winner is,

MotsMots

Ang blog ni Motsmots, Deep Dark Kamote, ay masaya, makulay at ma-effort. Kitang-kita ang talent sa bawat post: may makalaglag-pangang drawing!!! Para ka lang nagbabasa ng comics, which is a relief matapos mo magbloghop sa mga blogs ng emoterong elephants at hifaluting hippopotamuses.

Aaminin ko na nagmakaawa ako kay Kuya MotsMots na gawan ako ng cartoon version of myself, at akala ko dineadma lang ako sa banga kasi hindi sya sumagot. Kaya after a few days nagulat na lang ako pag-login ko sa Facebook at nakita ito sa inbox ko:

Needless to say, AYLABEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEET.

At hindi lang yan, meron pa kasunod, eto!!!!

Kuya MotsMots I don't know how to repay your kindness kundi ang gawa-gawang award na Blogger of the Millenium. Sa kaibuturan ng aking puso, SALAMAT! Mwachupa.

Sino kayang next na mabibigyan ng award? Abangan next millenium...

ang diary ni rowena

Isa na namang failed attempt at fiction. Sana magustuhan ninyo, kung hindi naman, kebs lang and move on. This is still part of my project My Life Is A Shit And Other Inspirational Stories.

Ang Diary ni Rowena

---

Dear Diary,

May bago akong manliligaw. Carlo ang pangalan nya. Medyo moreno, maganda ang katawan (nag-gygym?) at mapungay ang mata (nakita ko sa Frie). Sasagutin ko na ba sya, Diary? Nag-start sya manligaw kanina. Nakuha raw nya ang number ko sa upuan sa bus. Tingin ko nagsisinungaling lang sya, kasi hindi nya masagot nung tinanong ko kung saang bus nya nakuha. Correct answer is Marikina AutoLine.

---

Dear Diary,

Hindi ko muna sinagot si Carlo. Pero parang mahal ko na sya. Kasi ang sweet sweet nya sa text. Gusto daw nya akong dalawin kanina para daw patunayan na mahal nya na ako, kahit wala pa kaming one week nagkakilala. Sayang lang daw kasi malakas daw ang ulan sa kanila hindi sya makalabas. I miss him na! (Kilig)

---

Dear Diary,

Sa lahat ng naging manliligaw ko si Carlo ang pinaka-demanding. Gusto nya lagi akong nagtetext. Nauubusan na nga ako ng load. Ayoko naman humingi ng load sa kanya, baka ma-turn off. Hindi daw sya mapakali kapag hindi ako nagtetext. Ramdam ko na mahalaga ako sa kanya, so mahal ko na sya. Sasagutin ko na sya, tamang-tama dahil magkikita kami bukas, Diary. I'm so excited!!!

---

Dear Diary,

I HATE CARLO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

This is the worst day of my life.

Ang usapan namin, 11:30PM kami magkikita, kasi susunduin ko pa ang alaga ko sa mall at ihahatid pauwi. Sabi nya, since gabi na yun, sa bahay na lang nila ako pumunta, pumayag naman ako.

So pumunta na ako sa mall at sinundo ang alaga ko, hinatid sa bahay. Nung mga bandang 11:30 na, nagtext na si Carlo na pumunta na raw ako sa kanila. Hindi na ako nagpaalam kina Ate dahil hindi naman ako papayagan, tumakas lang ako.

Sumakay ako ng bus sa EDSA nang biglang umulan nang malakas. Dapat bababa ako sa Buendia at sasakay ng jeep papunta sa bahay nila Carlo. Habang nakaupo sa bus, naramdaman kong kumukulo at sumasakit ang tiyan ko, at maya-maya eh pakiramdam kong taeng-tae ako. Wrong timing, Diary! Namamanhid ang mga kamay ko at pinagpapawisan ako kahit basang-basa ako dahil sa ulan.

Nang makita ko na ang kanto ng Buendia, pumara ako. Nagalit pa ang driver kasi hindi daw sila pwede huminto dun, pero nagpumilit ako.

Pagbaba ko ng bus, malakas pa rin ang ulan, at madilim sa nababaan ko, saka ko lang napansin na hindi pa pala ito Buendia, kanto pala ito ng Rockwell! Kaya pala ayaw akong ibaba ng driver.

Pumara ako uli ng bus, pero walang gustong magsakay sa akin. Basang-basa na ako ng ulan, at panay pa ang text ni Carlo, wala akong masilungan. At higit sa lahat, taeng-tae na ako.

Naiisipan ko nang mag-squat dun sa mga halamanan sa gilid ng kalsada pero ayokong mawalan ng dignidad kaya pumara na lang ako ng taxi, kahit kokonti na lang ang pera ko nun. Tinext ko si Carlo na parating na ako, sabi nya susunduin daw nya ako sa Mercury Drug.

Naubos sa taxi ang pera ko at pagbaba ko, wala si Carlo sa Mercury Drug. Text ako nang text, ang bagal nya magreply! Nang magtext na sya, sabi nya lakad daw ako ng ilang kanto hanggang makita ko ang Dante's Eatery.

Kahit inis na inis na ako, sumulong pa rin ako sa ulan keysa maghintay lang, baka dito pa ako sa daan abutan. Nagsisimula nang bumaha sa daan, at habang naglalakad ako eh pataas nang pataas ang baha. Taeng-tae na talaga ako, pakiramdam ko titirik na ang mga mata ko at hindi ko alam kung saan ako kakapit. Mataas na ang baha na nilulusong ko, umaabot na sa funja ng panty ko. Pagdating ko sa Dante's Eatery, wala pa rin sya dun. Nang magtext sya, sabi nya, lakad daw ako papasok sa eskinita hanggang sa makita ang pulang gate. Dun daw nya ako susunduin.

Naiiyak na ako. Gusto ko nang umuwi, ayoko na syang makita, pero kailangan kong gumamit ng banyo. Gabing-gabi na at wala nang mga tao sa daan. Para na akong hihimatayin sa ginaw. Wala na rin akong pamasahe pauwi kaya makikiusap akong manghiram ng pera kay Carlo.

Naglakad ako uli papasok sa eskinita, buti na lang walang baha banda dun. Pagdating ko sa pulang gate, nagtext ako kay Carlo, at after 10 minutes lumabas sya. Iba ang itsura nya sa personal, hindi pala sa kanya yung nakalagay na picture sa Friendster, pero hindi ko na pinansin kasi maligalig na ako that time.

Wag raw akong maingay dahil tulog na raw ang mga may-ari ng bahay. Tinanong ko sya, akala ko bahay nya yun? Hindi raw, driver daw sya dun at ang kwarto nya ay yung nasa gilid. Mula sa kinatatayuan ko sa gate, ang tinuturo nyang kwarto nya ay mukhang garahe.

Pero wala na akong pakialam dahil naghahanap na ako ng banyo. Sabi nya, pigilin ko na lang raw kasi baka magising ang mga tao, usap na lang daw kami sa kwarto nya. Nagmakaawa na ako sa kanya dahil hindi ko na talaga kaya, kaya sinamahan nya ako sa may bandang likuran ng bahay kung saan may isang banyo.

Sabay ko nang hinila pababa ang pantalon at panty kong suot, sabay upo. Sobrang hiya ko sa sarili ko nang makitang may skid marks na yung panty ko. Nang nairaos ko na ang pangangailangan ko, napansin kong marumi ang banyo, na parang matagal nang hindi nagamit. Binuksan ko ang gripo, walang tubig.

Tinawag ko si Carlo at mabilis syang lumapit sa pinto, pinatitigil ako sa pagsigaw dahil magigising daw ang mga may-ari ng bahay. Sinabi ko na kailangan ko ng tubig para maghugas. Dali-dali syang nag-igib mula sa loob ng bahay. Kinailangan ko pang buksan ang pinto, at kahit hiyang-hiya ako, wala na akong magawa kahit makita ni Carlo na nakaupo pa ako sa inidoro nung ipinasok nya ang timba sa banyo.

Awang-awa ako sa sarili ko...

Matapos maghugas napansin kong wala palang sabon.

Tinawag ko uli si Carlo at humingi ako ng sabon. Sa pananalita nya eh parang galit na sya sa akin. Naasar na sya kasi ang demanding ko, pero kalabisan bang humingi ng sabon? Pinipilit nya akong wag na magsabon, marami naman daw tubig, pero hindi ko kayang gawin yun. Pakiramdam ko eh napakarumi ko kapag hindi ako nagsabon.

Pumasok si Carlo sa kusina at bumalik, wag na raw ako magsabon dahil wala talaga syang mahanap na sabon, tulog na ang mga tao at sarado na ang mga tindahan.

Umiiyak na ako habang nakaupo pa rin sa inidoro, nagmamakaawa na humanap sya ng sabon. Naawa siguro sya sa akin, dahil bigla syang umalis at pagbalik nya, binuksan ko ang pinto para kunin ang inabot nyang "sabon".

Hinding-hindi ko mapapatawad si Carlo sa ginawa nya. Napakababa na ng tingin ko sa sarili ko, wala na akong dignidad matapos ang mga pangyayari. Gamit ang "sabon" nilinis ko ang sarili ko at mabilis akong umalis at naglakad pauwi. Kakarating ko lang ng bahay, at bukas na bukas magpapalit ako ng number.

---

This post is sponsored by Axion the Number 1 Dishwashing Paste in the Philippines.


Joke. Sensya na dugyot mode.

Tinamad ka ba magbasa? Me too. So click mo na lang ito:

this blog on Facebook!

Shameless plugging na ito.

halloween film viewing

Hey Kids! Kung lowlife mag-isa ka lang at gusto mong magkaroon ng isang meaningful Halloween night, ang pinakamagandang paraan ay manood ng mga horror films. Ganun sana ang balak ko ngayong Halloween. Pero hindi basta-basta film viewing ang gusto ko, gusto kong manood sa Metropolis Theater sa Alabang.

Bakit doon? Tunghayan ang mga sumusunod na kwento na nakalap ko mula sa web:

The gigantic screen usually commands your attention in movie theaters but at Star Mall Alabang, your seatmates steal the scene. As an old story goes, a couple watched in what seemed like a jam-packed theater, only to find out when the movie ended that they were the only ones inside.

Alam nyo ba dati nung nanood kami ni Kuya ng sine dito, maraming tao nung dumating kami kasi nasa gitna na yung palabas. Tapos pagbukas ng ilaw, iilan lang pala kaming nanood samantalang nung pagpasok namin siksikan ang tao.

I remember nung bagong gawa yung alabang metropolis/star mall, madami kwento dun kase nasakop daw yata nung property yung old cemetery. a neighbor even said before na yung anak nung kamag anak nya, dun nakalibing tapos di na nila nakuha kase pinagsama-sama na yung bones. some kwentos sa theater na pag nanood ka daw dun, and turned off yung lights, you would see "people" sitting and watching din as in puno yung sinehan then pag lights on na, konti lang pala kayo nanonood. medyo tago pa naman yun theater nila dun.

I'm from alabang and lumaki ako malapit sa metropolis mall.. tama nga na dating sementeryo yung mall na yon.. meron akong friend na may weird experience doon.. meron kasi silang movie analysis na projects sa skul.. since na malapit lang sya sa metropolis mall dun na lang sya nagdecide na manood ng movie.. ang malupit pa doon 'last full show' sya nanood.. sya lang mag isa.. so pagdating nya sa movie hauz madilim na and nagsisimula na yung movie... yung pinanood nya ay isang comedy movie. syempre nakakatawa yung palabas and nung pumasok sya halos wala syang maupuan kasi tingin nya madaming tao... ang nakakakilabot sa lahat nung bumukas yung ilaw pagkatapos ng palabas... nagulat sya nung ilan lang pala silang nanonood, almost 10 or less lang sila.

Pagpasok ko ng sinehan sa intermission pa lang so may ilaw pa noon at mga 10 lang kaming tao, naupo ako sa may bandang harapan para makita ko ng malapitan si Coco [Martin] at ako lang ang tao sa may bandang harap at susunod na tao ay mga 8 rows sa inuupuan ko, pero nung nag start na yung movie at pinatay ang ilaw iba ang feeling na nararamdaman ko parang ang dami dami namin sa loob ng sinehan so habang naka focus ako sa screen may nakikita ko mga naglalakaran sa buong sinehan pero dedma lang ako naka focus pa ri ako sa pigsa ni Coco pero habang tumatagal iba na yung feeling parang tumatayo na yung balahibo ko, dedma pa rin pero di ko ma explain nararamdaman ko may mga taong naglalakaran sa buong sinehan , umabot na sa tenga ang takot ko ng parang may gumalaw sa likod ng upuan ko then tumalikod ako para tingnan nakita ko dalawang matanda isang babae na kamukha ni Lilia Cuntapay at isang lalakeng matanda na magkatabi sa likod ng upuan ko at nakatingin sa akin …di ko maipaliwag ang feeling ko kung iiyak ba ko sa sobrang takot ..Tumakbo na ako palabas ng sinehan at habang papalabas feel na feel ko sobrang daming tao or spirit sa loob ng sinehan mga 300 na tao ang feel sa loob samantalang 10 lang kami nung nag start yung movie.

(At saka parang di ko maisip na Lolo at Lola na manood ng Serbis Movie)

There was this guy na nanood daw ng sine sa metropolis. he bought a ticket balcony ang pinili nya. pag akyat nya nakita nya puno daw yung mga seats so he decided to sit sa stairway na lang. after a while a guard na may flashlight confronted him. sabi ng guard sir bakit po kayo nakaupo sa hagdan e marami pa pong silya? paglingon nya sya lang ang tao sa itaas.

It was last full show kasi hintay ko yung frend ko na nagtrabaho sa camella homes. I swear, pagpasok ko nung movie haus; my kasabay pa akong matandang lalake… tapos umupo sya sa kabilang end kasi medyo puno na yung upuan sa gitna. ayoko naman gumitna sa ibang upuan, dahil ayokong my katabi rin. at ayoko naman sa harap kasi malabo na... umupo na ako sa kabilang end, maski na pangit ang view ko. tapos na nuod na kami…
after matapos yung film nang credits at lights on na pagkakita ko, gulat ako na mga 7-10 person lang yata kami sa loob. tapos lahat kami magkakahiwalay, meron sa mga gitna tapos lahat almost nasa dulo… tapos nagsitayuan kami agad. nakasabay ko sa restroom yung matandang nakasabay ko sa pag pasok. sabi nya sa akin, "Di ba maraming nanunuod kanina?”

Ayun, gusto ko sana masubukan. Kaso baka hindi na ako makalabas uli nang buhay sa sinehan. So kayo na lang ang mag-try. Balitaan ninyo na lang ako. Thanks.

Totoo kaya? What do you think?

Mga chismosang sources:
http://www.spot.ph/print_article.php?id=32719&post_name=10-scary-spots-in-metro-manila
http://kalansaysaaparador.blogspot.com/2007/09/nakakatakot-na-post.html
http://www.femalenetwork.com/girltalk/index.php?topic=232233.40
http://www.pinoyunderground.com/showthread.php?t=187854
http://www.jessicarulestheuniverse.com/2010/06/11/go-on-scare-the-bejeezus-out-of-us/

jepoy, fuck you!

Birthday nung putang-inang Jepoy nung kelan lang (di ko na maalala ang saktong date) at nagpakain sya nung Sabado sa Burgoo. Actually, kabilin-bilinan nya na wag kong sasabihing nanlibre sya, so yun.

Gusto ko sana i-save ang tribute post na ito for Jepoy para sa araw ng kamatayan nya, pero ang putang-ina, ang tagal mamatay, at naiinip na ako.

Si Jepoy, 9 times out of 10, wala syang kwentang kausap. As in wala kang masasagap na mabuting balita o kapaki-pakinabang na impormasyon. Puro lang yan reklamo sa buhay nya, o kaya panlalait sa mga bloggers. Opo, madalas namin pag-usapan ang mga bloggers, at madalas syang manlait, ako naman quiet lang, you know me! Sweet and caring.

Pero may mga natutunan naman ako sa kanya. Si Jepoy kasi napaka-comical kausap. Clown sya. Kulang na lang ng wig na neon violet. Hindi ka mabobore kahit sa chat, kahit ang madalas lang nyang reply ay "LOL" at "Hihi".

Ang natutunan ko kay Jepoy ay ang mga favorite nyang expressions. Isa-isahin natin:

Maarte 2010
Sa kanya ko lang naririnig ito. Promise, sa buong universe, sa kanya ko lang narinig. Ginagamit nya ang term kapag may kinikwento syang taong nag-iinarte. Halimbawa, ganito ang usage: "Ampotah yang si ___ , maarte 2010. Nagmamaganda mukha namang tuhod."

Hindi ko na alam kung bakit kailangang may "2010".

Duhr?
Sya rin lang ang naririnig kong nagsasabi ng "Duh" na may "R" sa dulo. Hindi ko alam kung anong ikina-improve ng buhay nya sa pagdagdag ng "R". Siguro "R" is for "Roll Eyes" na madalas kapartner ng expression. For example, "Ma-feeling naman yung blog ni ___ , akala mo naman relevant, duhr. Feelingerang frog." *sabay roll eyes*

Jowa???
Eto ang term para sa mga demanding at confrontational na mga froglets, meaning, hindi ka naman jowa, bakit demand ka nang demand ng stuff? "Naasar sa akin si ___ , nag-skip-read daw ako sa blog nya. Jowa??? Chismosang bangus."

Strong Bones
Yan ang term nya sa mga makakapal ang pagmumukha, yung mga mahilig makipag-feeling close. "Yang si ___ na echuserang zebra, strong bones! Comment nang comment sa blog ko, ang chaka nya naman! Demmet!"

Aheyreeet!
Kapag sukdulan na ang poot sa puso ni Jepoy, na usually ang ugat ay matinding pagkainggit. "Nakita mo yung header ng blog ni ___ , ang landiiii, aheyreeet!"

Ikaw na!
Kapag na-irritate ang skin nya sa iyo, babanatan ka nya ng maraming ganyan. Like, "Ikaw na ang gwapo, ikaw na ang sikat, ikaw na ang mayaman! Syit ka! Sana mamatay ka na soon."

Putacles
Hindi ko alam ang etymology ng putacles, at hindi na ako mag-aattempt pag-aralan. Putang may tentacles? Lagi nya yan ginagamit when gripped by a powerful emotion such as hatred. Ganito nya yan gamitin, "Ambisyosang shrimp! Fine ako na ang mataba! Ako na ang may foot and mouth disease! Ako na! Putacles! Kill me naaaaaaaaaa!"

Ang Ganda ng Structure
Kapag nabasa nyo ang mga salitang yan sa blog nyo, asahan nyo na na hindi nya binasa ang post, nagcomment lang sya para balikan nyo ang blog nya at magcomment rin. "I like your post, ang ganda ng structure! Blog on!"

And that's my tribute.

Yan. I'm sure we all know Jepoy is a sweet person. At malaking kasinungalingan yan, salamat na lang at nag-effort akong isiwalat ang katotohanan na "busilak" ang puso nya, kasing-busilak ng chismosang squid na may black na dagta.

the number thirteen

Na-experience mo na ba yung parang pakiramdam mo eh may mga senyales o pangitain sa paligid mo? Me neither... Pero may ikwekwento ako na medyo... weird. I swear this is a true story.

Nung Friday nagpunta ako sa isang government office. Medyo marami nang tao pagdating ko kaya umupo na ako sa lounge. Habang naghihintay sa pila para sa picture taking, nababagot ako kaya kinausap ko yung matandang kuya na katabi ko ng upuan. Hindi naman sya matanda, mga tipong batchmates sila ni Kuya Chingoy (sya talaga ang ginawang basehan??? peace Kuya!)

Pinag-uusapan namin yung pila at yung mga improvements na dapat gawin para hindi maipon ang tao sa pila, ect etc nang bigla syang huminto sa pagsasalita. Binilang nya ang mga tao na nasa unahan namin, sabay napa-iling habang ngumingiti.

"Bilangin mo ang mga tao sa unahan natin," sabi nya.

Nagbilang ako, pang-twelve nga ako at pang-thirteen sya.

"Pangalawang beses ko na na-encounter ang numero trese ngayong araw na ito," sabi ni Kuya. "Kanina, sa jeep, bayad ko bente, sukli sa akin, trese."

"Swerte po ang trese," sabi ko na lang, kasi wala akong mai-comment, kumbaga sa blog eh kung walang relevance sayo yung sinulat ng blogger ang masasabi mo na lang eh "Nice post keep it up."

"Sinusundan yata ako ng Devil," sabi ni Kuya. Natuwa ako sa ginamit nyang term. Hindi Demonyo o Masamang Espiritu ni Drake, kundi Devil. Conio?! Napa-paranoid na si Kuya kaya hindi ko na lang sya kakausapin, baka mahawaan pa ako ng "kamalasan" nya. Ang dami pa namang pwedeng kamalasang mangyari sa akin nung araw na yun, halimbawa ang pangit ng picture ko sa picture-taking or something. Limang taon ko ring titiisin ang picture na yun.

Habang pausad nang pausad ang pila, tumahimik na si Kuyang Paranoid. Ako naman eh naghahalungkat sa bag ko ng earphones dahil gusto kong magsoundtrip. Kokontrahin ko ang malas sa pamamagitan ng pagdinig ng mga kanta tungkol sa swerte.

This is a story about a girl named Lucky.
Tsug-tsug-tsug.
Early morning, she wakes up.
Knock knock knock on the door.
Tugsh, tugsh, tug--

For some reason bigla akong napatingin sa hawak na papeles ni Kuya, kung saan nakasulat ang pangalan nya in bold letters. Nalimutan ko na ang first name nya, pero tandang-tanda ko ang apelyido:

De Villa.

Sinusundan nga ba ng kung anong enerhiya si Kuya? Kaya ba sya paranoid? Pero hindi ko na tinanong sa kanya, baka bigla syang magpanic at mag-cause ng commotion.

"Neeeeext!" sigaw nung Counter #38. Paglapit ko, umupo na ako para sa data capture at picture taking.

Sumigaw na rin ng next yung kasunod na counter, at habang nakatitig sa camera ay napatingin ako kay Kuyang Paranoid, na parang napilitan lang na tumayo at maglakad papunta sa counter, pailing-iling pa sya while smiling to himself.

Napunta kasi sya sa Counter #39.

another useful prank

Paminsan-minsan, may natutunan kang kapaki-pakinabang sa mga demonyo mong kaibigan. Yung mga kaibigan mong walang takot gumawa ng masama. Marami akong ganyang kaibigan, yung tipong hindi na ako nag-expect na matutulungan nilang i-angat ang kabuhayan ng Pilipinas o makatuklas sila ng gamot sa hadhad.

For example, si YJ. Alam ng lahat na nilikha sya para lang maghasik ng kapokpokan sa mundo, nothing else...

Pero may natutunan akong isang napakagandang lesson kay YJ: isang prank na mae-enjoy ng lahat habang nag-iinuman, etc.

Ang Mechanics:

Ito ang challenge: magdidikit ka ng coin sa noo ng kainuman mo at hahamunin mo sya na alisin ang coin na hindi ginagamitan ng kamay. Meron syang 30 tries para mahulog ang coin. Kapag hindi nya ito nahulog, talo sya.

Ang Twist:

Wala talagang coin.

Steps:

1. Piliin ang magiging biktima, usually yung mga susceptible sa krimen (mababait).

2. Ipaliwanag ang rules (na hindi nya pwede gamitin ang kamay or anumang part ng katawan para maalis ang coin). Ilabas ang coin for full effect. Mas effective kung sa biktima ka hihiram ng coin.

3. "Idikit" ang coin sa noo ng biktima: idiin mo lang ang hinlalaki mo hanggang sa ma-convince ang biktima na nakadikit na ang "coin".

4. Watch the victim in action:

30 seconds lang ang video kaya i-play nyo na. The first 10 seconds ay kung paano "dinikit" ni YJ ang "coin". The rest is kung paano inalis ni Ahmer ang coin...

---

Thanks Ahmer for being such a good sport and YJ for being such an evil person.

Bwahahahahahaha mwahchupa.

movie review: bangkok haunted 3

Previously on WickedMouth: Nangako ako na gagawa ng movie review ng Tarzan X pero kailangan ko ng extended time, I need to convene with Rundekaleel who will help me with the review of this classic obra maestra. And I need to watch it again and again and again and again and again. Para in-depth. Ako na talaga to.

Wala man kayong interes sa buhay-buhay namin, ikwekwento ko pa rin. Nagkita-kita kaming ilang bloggers last Sunday. Shout out to Xprosaic fresh from Davao and Jepoy from Singapore, kayo na mga galante!!! Special mention rin kina Anna na one of the boys at sa special participation of Traveliztera!!! Nice meeting you Jag, and as always, nice to see you Oliver, Rico de Buco at Kumagcow.

Mangyaring i-click ang mga thumbnails sa itaas upang masaksihan ang alindog ko.
(Photo credits - Xprosaic's brand new Canon 500D)

Nanood kami ni Jepoy ng Bangkok Haunted 3 habang ngumangawa si Ate Adam Lambert sa labas ng mall. Ito ang mga kaganapan:

Four stories in one movie *roll eyes*.

"The Toilet", may ghosts sa haunted university! *roll eyes*. Alam ng mga bida na may ghosts sa banyo sa 5th floor. So of course, pumunta sila sa 5th floor. Sa sobrang takot, tumalon ang mga bida sa balcony. Yung isang natira, si Kuya, nung wala nang matakbuhan, nagkulong.

Saan sya nagtago? Of course, sa banyo, kung nasaan ang mga ghosts. Ang talas ng logic ni Kuya.

"The Elevator", haunted elevator *roll eyes*. Pininturahan ng pula ang walls ng elevator kasi hindi na mabura ang mantsa ng dugo ng mga namatay dun. Of course, Si Ateng bida, sumakay sa elevator. Nagkaroon sya ng flashback. Nakita nya kung paano sila namatay. Tapos during the flashback, nagkaroon pa ng isang flasback. Tapos may flash forward. And then, biglang patay na si Ate.

Nasagasaan sya ng kotse, WTF??? Connect???

"The Mortuary", sa mortuary *roll eyes*. Of course, si Kuyang may phobia sa patay ang nautusan magbantay sa mga bangkay. Papasok sya sa room, matatakot sa patay, lalabas sya ng room. Papasok sya uli, matatakot sya, lalabas sya uli. Papasok, matatakot, lalabas. Cartoons si Kuya amputah. Tapos na.

"The Stairwell", si Ateng malandi nakipagchat sa maniac na killer. Matapos magchat, lumabas sya para bumili ng food. Of course, mag-isa syang lumabas. On her way home, ni-rape sya nung maniac na naka-chat nya. Tapos pinatay sya. Of course, naging ghost sya. Gumapang sya, sinundan nya yung maniac. Eh nasa taas ng hagdan yung maniac. Hindi makatayo si Ateng malandi. Kaya kinagat nya bawat baitang, hanggang makarating sa tuktok at pinatay ang rapist

Of course, nauwi nya pa yung takeout nyang food (see poster, yung nakasabit na plastic bag sa doorknob).

THE END!

Kailangan nang mamahinga ng mga ghosts na ito. Mukha na lang silang pagod.

This movie sucked. Of course, I liked it.

Up Next Tarzan X Pramis.

ang fan page ni mars

Kapag nagkikita-kita kami ng mga kaibigan ko ang una kong nasasabi pagkakita ko sa kanila ay "Tangina mo!" Halimbawa, "Tangina mo akala ko ba after-lunch anong oras na?" o di kaya ay "Tangina mo bakit ang aga mong dumating?" Sanay na sila. Kung ako ang kaibigan mo, masasanay ka sa maraming kasamaan.

Mas masahol kapag ang nakita ko eh kaibigan ko na hindi ko nakikita nang matagal: "Tangina mo buhay ka pa pala!" Sanayan lang yan.

Ewan ko, parang yun ang una kong naiisip sabihin, automatic na yun at hindi mapigil. Kadalasan nasasalubong ko sila sa mall, sa maraming tao... minsan naman kasama pa nila ang mga magulang nila. Huli na bago ko pa maisip na pinagmumura ko sila sa harap ng mga mahal nila sa buhay.

Wala naman akong masamang ibig sabihin. Masaya nga akong nakita ko sila, masaya ako na buhay pa sila. Yung "Tangina mo!" eh expression of joy lang yun.

Naa-amaze lang siguro ako na buhay pa sila. Hindi ba nakakabilib yun? Araw-araw, maraming chance para mamatay sila - nagkamali ng tawid, nahagip sa MRT, nahostage sa bus, etc. Pero sa gitna ng mga everday hazards, buhay pa silang lahat, at buhay pa rin ako, at kapag nag-krus muli ang mga landas naming makasalanan, natutuwa lang ako. Sabay "Tangina mo" para may special effects.

Ngayon madalang na akong may makasalubong na kaibigan, puro online na kasi ang lahat, nag-level up. Pero kapag may nag-add sa akin sa chat, pareho pa rin ang standard greeting ko, "Tangina mo buhay ka pa!" O pwede ring "Okin-inam nagbyag ka pay" kung marunong sya mag-Ilocano.

Alam ko namang I can get away with it, dahil kilala na nila ako at alam na nilang ganun ako magsalita.

Sa Facebook, umaapaw ang greetings ko, andami ko kasing nahahanap na kakilala. Parang reunion lang, halos walang ikinaiba sa personal na pagkikita. Murahan, kumustahan, murahan, magcocompare ng sweldo, murahan. Tapos wala na uling pansinan.

Pero kakaiba ang nangyari sa akin kamakailan lang. Kaka-browse ko sa profile ng dati kong instructor (syempre hindi ko sya binati ng "Tangina mo buhay ka pa!"), nakita ko ang profile ng dati kong kaklase, si Mars. Medyo naging close kami nung last year na namin sa college, delayed kasi kami pareho (kakalabas lang nya sa hospital matapos maconfine dahil sa asthma, ako naman eh delayed lang talaga, no excuses).

Kasundo ko itong si Mars, madalas kasi kami magkamurahan. Kaya natuwa akong makita sya sa Facebook. Ang putangina, hindi pala profile, kundi fan page! Animal, maraming fans si gago, 384. Ni-like ko para makapagpost ako sa wall.

"Tangina buhay ka pa!" Click POST. Sabay logout.




Naalala ko lang uli yung fan page nya makalipas ang ilang araw. Naisip kong magtingin-tingin naman ng pictures. Dahil wala akong magawa, lalaitin ko na lang ang pics nya.

Yung primary pic nya eh pugeng-puge sya, parang kuha pa sa studio. Violet ang background, nakapangalumbaba pa parang Ninoy lang. Nagcomment ako: "Tangina nagpa-studio pa para lang may pang-Facebook!!!"

Sumunod na picture eh naglalaro sya ng chess. Comment na naman ako. "Puta ka wag ka nang magpanggap na matalino! Kilala kita!" Hahaha kebs lang.

Ang pangatlong picture. Light blue ang background, nakangiti sya sa camera. Medyo faded ang effect. Comment uli, "Tang-ina parang pang-ibabaw lang sa kabaong!"

Hanggang sa mapatingin ako sa caption...

"Mars, 1986 - 2010"

Umalingawngaw sa utak ko ang "Tangina buhay ka pa"... nag-eecho...

---

Just another shot at fiction, for my project My Life is a Shit and Other Inspirational Stories. I know it sounds like something that could really happen to me but it's just fiction.

Click Also Read for more of My Life is a Shit and Other Inspirational Stories.

movie review: devil

Seriously, I have lost all faith in horror movies, after watching Drag Me To Hell (twice). And then I saw the trailer for M Night Shyamalan's latest movie.

I have lost faith in M Night Shyamalan too, a long time ago, after watching Lady in the Water. But Devil looked promising so I went to watch it.

Read on, don't worry, there are no spoilers.

One morning, five random people got on an elevator, and got stuck around the 20th floor. One of these people was an impostor, the Devil. The Devil (not wearing Prada) chose this specific elevator to be on, to pit each person against the other, wreak havoc and bring deaths, and take the soul of the sinner.

The sense of being stuck, trapped into a small space. ✓
A whodunit mystery. ✓
Satan himself. ✓

I don't care about what critics say but Devil is my kind of horror film. For me, it didn't rely too much on gore (the Saw Franchise), it didn't turn to CGI for the scary effects, and it didn't make use of shaky cameras (found footage) which seem to be the trend today (The Last Exorcism). There wasn't that much visuals. No stupid ghosts of children in white, with black hair, crawling on the floor. No vampires and zombies. And no one gets possessed, thank you very much.

It has the right amount of intrigue, it kept me thinking along with the characters the whole time. I was on edge. It may have been boring/predictable/pointless to some but I liked it, even the ending felt complete for me.

Yes nag-umEnglish parang may sanib lang ng Devil. Byebye mwahchupa. Sensya na puro movie reviews. Wala kasi akong personal na buhay.

movie review: phobia 2

Phobia 2 is a Thai movie presented in 5 parts, parang Shake Rattle & Roll pero limang stories, at lima rin ang direktor: sina Paween Purijitpanya, Visute Poolvoralaks, Songyos Sugmakanan, Parkpoom Wongpoom at Banjong Pisanthanakun. Panalo ang mga pangalan!

Matagal na itong movie na ito pero mapapansin nyo, ngayon pa lang sya pinapabalabas sa SM. Ewan ko, hindi na ako nagtanong kung bakit.

Napanood ko ang Shutter at The Eye, na parehong Thai films, at OK naman sila. Kaya pinanood ko itong Phobia 2 na ito...

...at ikwekwento ko na lang para huwag nyo nang panoorin.

Part I - Novice

A kid, with his partner in crime, lurks dark roads, throws rocks at car drivers, then steals from them. He throws a rock at a particular stranger's car, the driver is injured and the car crashes. He inspects the car, only to find that the driver is his own father. To escape the law, his mother enlists him as a Buddhist novice in a secluded forest, where he can't be found and arrested. There, he disobeys the monks and encounters a forest creature, the representation of his punishment. In the end, while trying to escape, he becomes the creature.

Simple lang yung storya pero nakakatakot yung itsura nung engkanto (30 feet yata ang taas), parang folklore ang dating. At least hindi OA yung mga ghosts hindi kagaya sa mga local films, like Ouija (I hate this movie so much). And at least the kid who played Pey can genuinely act scared.

Part II - Ward

A guy gets in an accident and is confined overnight at a hospital. There are no single rooms available, so he has to share a room with a terminally ill patient. This old guy, comatose and surviving on a respirator, is just waiting for his family to pull the plug. While spending the night, the guy is being haunted by the patient, and hallucinated being attacked, with the sick man womiting into his mouth (Drag Me To Hell???). Afterwards he wakes up in the morning, but a changed man. The spirit of the ill patient now dwells in his body.

Nakakasuya na ang dream sequences at hallucinations. At yung storya eh parang pareho sa The Skeleton Key. Suya na rin ako sa idea ng sanib-sanib, matapos mapanood ang Ouija, na sunod-sunod sinaniban sila Judy Ann, Iza at Jolina ng iisang ghost. Whatever.

Part III - Backpackers

Zombies, sigh. Two backpackers hitchhike to Bangkok on a huge container truck with a creepy driver and assistant. Along the way, the contents of the container make noise, and the driver heads to a remote vacant lot. He and his assistant happen to be amphetamine transporters, and the container is full of corpses of people who swallowed little plastic bags of the the powder for transport. They start dumping the bodies, the two backpackers attempt to escape, and in the process, the corpses get up one by one and attack them OK you know the drill.

OK it did not remind me of Ouija, which is good, but it reminded me of the Maguindanao massacre (RIP).

Part IV - Salvage

A woman who owns a car dealership rebuilds cars damaged from road accidents and resells them, pretending they were barely used and lying to customers. One night as she is about to close shop, her little son goes missing in the garage and when she looks for him, she encounters the ghosts of the people who died in the cars. Then she finds her own son, stuffed between the car's parts, under the hood.

Bitch looks like Sharon Cuneta. The whole story looks something straight out of Shake Rattle & Roll, I hated it. Still, mas bwisit pa rin ang Ouija.

Part V - In The End

A film crew is at their ending scene, and the girl to play the ghost gets really sick, so one of the crew takes her to the hospital. The doctor then pronounces her dead, but the rest of the film crew have no idea, as the girl reappears on the set, ready to shoot again. The whole crew suddenly disappears, except for a few, who realize that the girl playing the ghost is a real ghost, and to give her peace they offer to finish shooting the film. When they finish and try to escape the girl follows them and asks them to bring her back to the hospital - apparently she did not die, she just escaped from the hospital to finish the film, the doctors got confused, there was a mixup of patients, and as they realize this all the crew, including the "ghost", get hit by a car.

It tried to be funny and it had its moments. Ridiculous on purpose. Unlike Ouija, a silly excuse for a horror film. Sorry Topel Lee but I will not watch any of your films again.

Medyo natuwa naman ako sa Phobia 2 kasi dapat open-minded ka habang pinanonood ito at wag masyadong choosy, relax lang. At kahit anong movie ang panoorin mo matapos manood ng Ouija ay magmumukhang maganda.

Bakit ba ako galit na galit sa Ouija? Papunta kasi akong Megamall kahapon at itong shit na ito ang palabas sa bus. Sa bagal ng biyahe, natapos ko ang movie. Now I am scarred for life.

Being stuck in traffic with nothing else to see but Ouija. Now that's horror.

i heart facebook

Nakakatuwa pala ang Facebook (ngayon ko lang naappreciate nang bahagya). Kasi hindi lang sya para sa mga taong sawa na sa buhay at nagpopost na lang ng status. At hindi lang sya para sa mga nang-iistalk ng kanya-kanyang ex. At hindi rin sa mga nagbubusiness at itatag ka sa kanilang album ng "Autumn Dresses" or "Genuine Perfume from India".

Mas naappreciate ko yung fact na pwede kong makita kung ano nang mga itsura ng mga kaklase ko noong noong elementary, a time when virgin pa lahat (except Khikhi) and balahibong-pusa pa ang mga pubic hair (except Khikhi).

One goal: gusto ko lang ma-confirm kung sira na ba ang buhay nila, etc.

Sa kakasearch ko sa mga pinaglumaan kong friends ay bumalandra sa screen ko ang pagmumukha ng mga dati kong kaklase. Mga memorable sila kasi mga bwisit ang pagmumukha nila, tinatanggap pala sa computer ang mukha nila kapag inupload? Akala ko pag-upload nila ng pics, bubukas agad ang Norton Antivirus.

Type-type ng name, click-click ng Search, TUGSH! Profile nung dati naming kaklase na bakling. Noong Grade 5, napaiyak nya yung kaklase naming lalaki. Baligtad diba? Ang issue: pinagbintangan ng bakling na umutot yung lalaki. Sa sobrang intense ng sitwasyon, umabot na sa teacher ang issue. Ngayon, kung pagbabasehan ang Facebook nilang dalawa, yung lalaki nasa UK na, yung bakling naman wala pa ring parlor. Sawi ang bakling.

Na-search ko rin yung kaklase naming babaeng magnanakaw. Nung una hindi ko mapaniwalaan na magagawa nyang nakawin ang pinagbentahan namin ng camote queue (or camote cue? whatever) sa Technology and Home Economics namin noong Grade 5. Ang tigas ng mukha nya! Pinag-abuna tuloy kami lahat sa group. Kaya nung nakita ko ang profile nya, tinignan ko kaagad ang pics. Matigas pa rin ang mukha, check. Next.

Syempre nakita ko yung classmate kong may ginawang misteryo sa likod ng puno ng bayabas noong Grade 3. Gusto ko nga itanong kung naaalala nya pa ba yung nangyaring yun, o nag-pretend na lang sya na hindi yun nangyari. Tinignan ko nga ang pics nya eh, pero hindi ko talaga kayang magpretend na hindi nangyari yung misteryong yun. Traumatic!

What the fuuuuuck! Nakita ko yung kaklase naming suplado. Yung level nya is tipong naglalaro kami ng football tapos nahuhubad yung shorts nya tapos kapag pinagtawanan namin sya nagagalit sya. Ayun according to Facebook, sundalo na sya ngayon.

Nakita ko rin yung kaklase naming madalas masilipan ng panty. Hindi dahil nalingat sya or anything, sadya lang talagang malantud sya at ang kalandian nya ay umaabot sa point na nakabukaka syang umupo para kita ng lahat ang cameltoe. Ayun, yung profile pic nya ngayon, naka-bra lang sya. Major major hindot. Galit ako sa kanya kasi noong Grade 5 nauto nya akong kumain ng chalk.

Masarap rin magtingin-tingin ng mga kaklaseng na-virus. You know, yung virus na papasok sa katawan tapos magmumutate sa advanced stage yung virus tapos lalabas sya sa pekpek. In other words, mga kaklaseng nakulam at lumaki ang tiyan dahil natusok ng malaking karayom.. sperminated. Mukhang masasaya naman sila dahil ang cucute ng mga ginawa nilang virus.

Tinangka ko pang tignan ang pics ng iba pa naming kaklase noon hindi ko na kinaya, nakakastress. Mukha pa rin silang cast ng Apocalypto. Pati teachers namin hinanap ko. Lalo na yung pumalo sa akin. Tinatype ko na ang name nya nang marealize kong kinuha na sya ni Lord many years ago due to breast cancer (buti nga sayo bitch!!!!!!!!!!!!!!!!!! eto ka! socket!)

What the fuuuuuck hindi ko makita yung mga kaklase kong "special", halimbawa yung kaklase naming pinagkakalat nyang hindi raw sya mahal ng nanay nya, kaya pinagtitinginan namin nang masama yung nanay nya noong PTA meeting. Parang wala ring Facebook yung kaklase naming masarap panoorin kapag naglalaro sya ng chinese garter (lumilipad, tumatambling, tumutuwad talaga sya sa ngalan ng chinese garter) so in-assume ko na lang na nasa mabuti na syang kalagayan ngayon (na-virus na rin). At syempre sobrang hinanap ko yung kaklase kong nagkunwari noon na na-dengue, tapos natuluyan.

Hindi ko na sya makita sa Facebook, baka nga kinuha na sya ng dengue. Therefore that leads me to conclude...

Ang lahat ng mga kakilala ko noon na hindi ko na makita sa Facebook ngayon, it means patay na sila. That's final!

mission accomplished

Noon naiirita ako sa nagkalat na Bob Ong quotes kasi minsan overacting na (hindi si Bob Ong) yung mga nagsesend ng quotes at ginagamit pa si Bob Ong para mag-emo. Hanggang sa mabasa ko kailan lang ang libro nyang Stainless Longganisa at makita ko ang quote na ito:

Dalawa ang habol ng tao sa pagbabasa: matuto at malibang. Dapat masapul mo isa man lang d'yan.

Pakiramdam ko eh kaharap ko lang si Bob Ong at sa akin nya mismo sinasabi yan habang dinuduro-duro ako sa noo. Nakonsensya naman ako kasi naawa ako sa inyong mga nagbabasa ng WickedMouth. Wala kayong nakukuhang pakinabang sa blog ko.

Pero ayos lang...

Hindi man kayo "natuto"...



Hindi man kayo "nalibang"...



Masasabi ko namang kayo ay...

"lubos na nalibugan..."

---

OK Kids it's time for my Annual Laitin-Mo-Picture-Ko Celebration! You may just want to masturbate to my picture but I'm giving you this rare chance na laitin nang laitin ito all you want. Bring it! Laitin nyo hanggang sa magtae kayo.

Naiimagine ko na ang mga ilalagay nyong caption...

"Adik."

"Tanginang mukha yan."

"Dito mo iputok..."

Mga baboy!!!!!!!!

Pero sige lang laitin nyo lang kung yun ang makakakapagpasaya sa araw nyo! Kapakanan at kaligayahan nyo lang naman ang goal ko sa buhay.

Tutal sira naman na ang buhay ko eh!

"Sinira na ng pagibig at kasinungalingan..."

(Negative Comments Blocker = ACTIVATE!)

Sa mga nagtataka, nagkatuwaan lang po kami sa office during our Newsletter pictorial. Hindi po ako nagsusuot ng wig and pearls on a daily basis. Joke lang po ang lahat, pero yung part na "sira-sira na ang buhay ko", hindi sya joke.

Bye Kids Mwahchupa!

bangungot #2

Bangungot with a capital B. I'm not talking about my life as a whole, kundi binangungot talaga ako kanina.

Kapag stressed kasi ako sa buhay ko at sa trabaho, ang dami kong iniisip bago matulog, kaya stressed din ang utak ko habang natutulog ako. Sa sobrang stressed nya, kung ano-ano ang napapanaginipan ko at mapapagising na lang ako to the tune of "PUTANGINA!"

Bangungot #1: Naisip ko raw mag-picture taking using my Canon nang bigla na lang ayaw nyang mag-Autofocus. Yun pala, may napindot akong mali at yun, sira na sya. Minsan ko na nga lang gamitin, masisira ko pa. Sinubukan ko itong ayusin sa pamamagitan ng pagkalas-kalas ng lens, at lalo itong nasira.

Ang naisip ko raw na solusyon ay bumili ng bagong cam sa pamamagitan ng pagkaskas ng credit card at magpakalayo-layo habangbuhay... Buti na lang nagising ako bago pa ako maging kriminal. I was like "Putangina buti na lang panaginip lang" sabay bangon at nagpicture-picture.

Bangungot #2: Nagmomonologue daw ako habang naglalalakad, isinalaysay ang mga paghihirap ko sa paglakad-lakad ng requirements sa office nang bigla kong maisipang sumakay sa tricycle. Sa kalagitnaan ng byahe, sabi ng mamang driver:

"35 pesos ang singil ko sayo ha?"

"Ah hindi po 25 pesos lang, bakit kagabi nung sumakay ako 25 pesos lang naman."

Opo, hanggang sa panaginip ko, ipakikipaglaban ko ng patayan ang sampung piso. Bigla ko na lang namalayan na nasa madilim na parte na kami ng gubat, at biglang huminto ang tricycle.

Ang una kong naisip ay... "Uh-oh."

Bigla kong nakita ang mamang drayber, may hawak na panyo at tinakip nya ito sa mukha ko at bigla akong hinimatay...

...at the same time nagising rin ako. Hirap na akong makatulog, as in hindi ko na nabawi ang tulog ko. Pumasok ako sa office, nagtrabaho magdamag, at ang sakit sakit ng ulo ko ngayon putangina mabuhay!

movie review: resident evil: afterlife

Hey Kids! I missed you! Did you miss me! Why not!

Sobrang tagal kong hindi nakapag-update. Busy kasi itong week na ito. Lumipat ako ng bahay, nagkasakit ako, nagkaroon ng problems sa office (thank you Pam!), in short nagulo ang buhay ko in 7 days.

Sobrang stressed ako, wala na akong enerhiya para manira ng buhay ng iba.

Wala na akong kapangyarihan.

Oh right, movie review. This movie is about Milla Jovovich. Kinalaban ang mga CGI zombies para makaalis sa abandoned building at makapunta sa barko. End.

I need a fucking break. Or a rope.

room for rent

Nabanggit ko na dati na malapit na magtapos ang kontrata ko sa impyerno kong apartment, at dahil nagdesisyon na si Tita Sasha Fierce na kagustuhan nyang mag-stay na sya sa Baguio for good, mag-isa na lang akong dito sa Manila. Yep, no more Sasha Fierce jokes for now.

Mahirap kumita ng pera bilang isang mananayaw kaya para makatipid, imbes na apartment, room for rent lang hinanap ko, dahil magisa lang naman ako, wala akong balak magluto at maglaba.

Nagtry akong magsearch online. Humantong ako sa ganitong sitwasyon: clicking me. Wrong move.

So imbes na online, ginawang hobby ko na these past few days ang maglakad-lakad sa Barangay Olympia para magsight-seeing. Umagang-umaga, mamamataan akong pakalat-kalat at naghuhunting ng mga signs na "Room For Rent." Uuwi lang ako kapag masakit na ang paa ko, or kung masyadong maraming kahayupan na ang nasaksihan ko.

And believe me, sa dami ng sinipat kong Room for Rent, maraming kahayupan akong nasaksihan.

Ang gusto ko lang naman ay: disenteng room, concrete, may sariling toilet, walang kashare, tahimik, maaliwalas, mahangin, spacious, walang mga epal na kapitbahay, malinis, at hindi bahain (baka magka-sequel ang Ondoy this September).

Hindi ko na sinali sa criteria ang "mabait at law abiding ang landlord" dahil sanay naman ako sa kriminal na landlord clicking me.

Akala ko napakadali lang maghanap ng room sa isang city na punong-puno ng mga taong naghahanap ng room for rent. Basa na ako ng pawis kakalakad, pati kaluluwa ko pinagpapawisan, wala pa akong nakikitang nagustuhan ko.

"Room for Rent" sign sa harap ng karinderya. Nagtanong ako kay Manong at nakiusap na makita ang room. Sa mismong karinderya ang entrance. Uh-oh.

Pagpasok sa loob, TUGSH! Shared ang kusina at banyo. Maraming tao sa loob, karamihan topless kahit 7AM pa lang, pawisan na. Ang mga pagmumukha... hindi naman sa laitero ako pero ang mga housemates mukhang cellmates. Ang titigas ng pagmumukha, hindi papahuli nang buhay. Parang any moment ay pwede kang pagnakawan, may ganun silang tendency.

At ng kwarto TUGSH! Parang kariton na tinubuan ng dingding. Ganun kaliit. Ang kapal ng mukha nilang ipa-rent.

"Baka naman po mainit dito?" Sarcastic kong tanong kahit alam ko na ang sagot.

"Ay hindi, presko dito sa room na itohhh?" sabi ni Manong habang nalulusaw ang mukha nya sa pawis.

"Room for Rent" sign sa may malaking orange na gate. Yung tipong orange na sobrang tingkad, makikita mo ito sa Google Earth.

"Pwede po bang makita?"

"Sige ha pero gigisingin ko muna yung boarders... wala kasi akong sariling susi."

Ang putanginang landlady walang susi sa sarili nyang paupahan. Pagpasok namin sa loob ng building, naligaw pa kami.

"Matagal na kasi akong hindi nakapasok dito," sabi ni Ate. At mukhang totoo nga, kasi hindi nya na namumukhaan ang mga boarders nya.

"Sino ka?" tanong nya dun sa isang boarder.

At nakita ko rin ang room. Ang laki. Kasya ang pitong katao. Kung nakatayo silang matutulog.

"Studio Type Available" sabi sa labas ng isang store. Maganda yung bahay sa labas, kaya malamang maganda rin ang studio.

Kaylaking pagkakamali.

Kung nagkatawang tao lang ang konsepto ng kapal ng mukha, si Ate na yun. Ang tinatawag nyang "Studio Type", sa halagang P6,500, ay isang napaka-spacious... na bodega. May sariling toilet... na wasak ang isang pader. Na tuwing uupo ka para mag-drop-it-like-it's-hot, ay kailangan mong magtakip ng mukha, dahil makikita ka ng mga tao sa labas.

"Aayusin pa naman yang pader..."

Ate kahit wag nyo nang ayusin. Sunugin ko pa itong studio type mo eh.

"Room For Rent" sa isang napakagandang building. This is it! Ang bait ni Kuyang landlord, napakabata ko raw para magtrabaho. Bwahihi.

Pagtingin ko ng kwarto TUGSH! May apat na double deck, isa na lang ang bakante, lahat okupado. At langhap na langhap sa hangin ang unmistakable scent ng paa.

"Kuya meron pa po bang iba?"

"Meron pang isang room, isa lang ang tao dun, dalawa lang kayo sa room... pero..."

"Pero?"

"Tignan mo na lang..."

Pagbukas ng room, TUGSH! Ang roommate: bading na cross-dresser... Hindi naman sa diniscriminate ko sya as bading, maliit lang talaga yung room, tipong magkapatong kaming matutulog.

"Room For Rent", sabi sa isang tindahan. Katok ako sa gate, ang bait ng landlady, matanda at magiliw kausap.

"Magkano po ang room?"

"Five thousand, all in, malaki at sarili mo ang banyo. Malalaki ang bintana kaya hindi mainit."

"Pwede po makita?"

"Eto oh, kaso hindi pa sya tapos."

TUGSH! Hindi pa talaga tapos, as in hinahalo pa lang ang semento. Puta ka Ate paasa ka!

"Sa katapusan matatapos na yan, saan mo gusto ilagay ang pinto?"

"Room for Rent" sa isang 4-storey building, all white. Tama lang ang laki ng room para sa akin. Malaki ang bintana, tahimik dahil walang dumadaang mga sasakyan, at malalayo ang kapitbahay. Semi-furnished. Affordable. Ang landlady: bitchessa.

Ang toilet... TUGSH! may bidet.

Looks like I'm home.

movie review: the last exorcism

Nung last Sunday ang mga showing sa sinehan ay: The Last Exorcism, Sa'Yo Lamang, Mamarazzi, In Your Eyes. Puro horror!

Welcome back to Wickedmouth's Movie Reviews, na aminin na natin, hindi naman helpful.

This movie is a mockumentary (found footage kunwari) tungkol sa isang pastor na gustong ibuking ang "exorcism" as a scam.

May nanghingi ng tulong nya sa isang liblib na farm, sinaniban ng demonyo si Ate! Nagperform ang pastor ng fake exorcism, to prove na nasa utak lang ni Ate demonyo.

Only to find na wala pala talagang sanib si Ate, likas lang syang malandi at nabuntis sya ng... guess who... Kuya nya!

And then may twist uli sa dulo! May demonyo pala talaga sa katawan ni Ate! Hindi ko na maikwento kasi nakatulog ako banda dun.

Actually hindi ko gaano naenjoy ang movie na ito, compared sa ibang mga mockumantaries like Paranormal Activity at Quarantine. Normal na ang shaky camera, pero sa movie na ito hahantong ka sa sukdulang maghahanap ka ng Bonamine.

OK lang naman ang story, hindi masyadong predictable (lalo kung nakatulog ka na). May tamang twists, at hindi nagbuhos sa special effects. Thrilling pa rin at mae-excite ka pa rin ng very very mild.

Isa lang naman ang paraan para malaman kung maganda ang isang movie: i-kompara mo ito sa isang sukatang movie. At ang sukatan kong movie ay...

Drag Me To Hell.

Kung ang pinapanood mong movie ay mas pangit pa sa Drag Me To Hell, it means ang pangit pangit na talaga ng movie na yan.

Kthnxmwah. Go back to your semi-normal lives.

ang panties ni claudine

Linggo ng hapon nang nag-text si Claudine, magkita raw sana kami kung hindi ako busy. Dahil mga ilang linggo na rin kaming magka-textmate, na-excite akong makipagkita sa kanya. Dali-dali akong nagbihis at pumunta sa Melvin Jones, dun daw nya gusto magkita eh, kasi malapit lang yun sa bahay nila.

Nauna akong dumating sa Melvin Jones, pero hindi nagtagal ay dumating na rin si Claudine. Maganda sya, maliit lang, maputi at makinis, medyo balahibong-pusa. Mapungay ang mata at maganda ngumiti, pero higit sa lahat, mabait sya. Masarap syang kausap, dahil laid back ang dating, walang kaarte-arte sa katawan.

Naglakad-lakad kami sandali habang nagpapalitan ng kwento. Nahuhulog na ata ang loob ko kay Claudine? Hindi naman siguro. Textmate lang sya, kaibigan lang...

Medyo may taglay rin palang dark side itong si Claudine. Nung niyaya ko syang mag-snacks, ang kinuha ko Chocolait, ang kinuha nya San Mig Light. Nahiya naman ako kaya kumuha na lang ako ng Red Horse, kahit madali akong maihi kapag beer ang iniinom ko. Binalot namin sa tissue ang tin can at nagpatuloy kami sa paglalakad habang umiinom.

Mas lumalalim ang kwentuhan namin, mga pangarap sa buhay, etc etc. Ilang hakbang pa lang nakaramdam na ako ng weewee. Walang malapit na CR, at ayoko namang umihi sa kalsada.

Medyo dumidilim na nang nagpasyang umuwi na si Claudine, pero biglang nagbago ang isip nya.

"Gusto mong sumama muna sa bahay?"

Ang totoo, gusto ko syang ihatid para masiguradong safe ang uwi nya. Naging OK naman kami at gusto ko pa syang makasama at makainuman uli, kung may next time pa.

At makiki-ihi na rin ako. Malapit lang naman ang bahay nila, mas malapit sa dormitoryo na inuuwian ko.

Naglakad lang kami pauwi sa kanila. Tuloy pa rin kami sa pagkwekwentuhan hanggang sa makarating sa gate nila.

"Pasok ka muna," sabi ni Claudine, "ipapakilala kita sa pamilya ko."

Pumasok naman ako at nakilala ko ang mga kamag-anak nya. Nakakahiya, first time kong maipakilala sa pamilya ng kung sino man, at "textmate" pa ang pakilala sa akin. Pakiramdam ko eh gigisahin nila ako ng mga tanong, pero nagkamali ako, napakabait rin nila at welcome na welcome ako sa kanila. Naghahanda na sila ng hapunan at niyayaya akong doon na kumain.

Habang naghahanda sila, hindi ko na talaga mapigil ang weewee, kaya nagpaalam ako na gagamit ng banyo.

"Sige, pasok ka sa pintong yan, kaya lang madilim ha, nashort-circuit kasi yung ilaw," sabi ng pinsan ni Claudine.

And this is the exciting part, you're gonna shit...

Pagpasok ko sa banyo, madilim, pundido nga ang ilaw, wala akong makita, kaya kakapa-kapa ako hanggang sa matisod ko ang toilet bowl. Unti-unti, naaaninag ko na ang puting hugis ng inidoro, kaya umihi na ako....

Wooosh, wooosh.... success.

Kinapa ko ang flush sabay pindot. Hindi nagflush, de-buhos pala ang toilet bowl. Unti-unti nang naka-adjust ang mata ko sa dilim, naaninag ko ang gripo, at sa ilalim nito, isang timbang puno ng tubig...

Binuhat ko ang timba, tinapat sa inidoro, at binuhos ang laman nitong tubig...

Saka ko lang napansin...





May laman pala ang timba...





Mga nakababad na underwear!

Huli na ang lahat, nabuhos na ang mga underwear sa inidoro, pero hindi naflush, nakalutang lang sila. Hindi ko pwedeng iwan yun nang ganun na lang, nakakahiya kina Claudine!

Kaya dahan-dahan akong lumuhod...

At dinampot isa-isa...

Bawat panty...

Bawat brief...

Bawat bra...

At bawat panyo...

...na kanina lang eh nakababad sa Downy...

...at ngayon ay mapanghi na.





Parang gusto kong himatayin sa kahihiyan paglabas ko ng banyo. Pakiramdam ko, putlang-putla ako, kaya nagpaaalam na kong uuwi na. Wala silang kaalam-alam sa karumal-dumal na krimen.

"Sure ka uuwi ka na? Ayaw mag-dinner dito?"

"Ah hindi na lang kasi baka hinahanap na rin ako sa amin." Kasinungalingan, sinong maghahanap sa akin sa dorm?

"O sige, ingat ka ha? Text-text pag-uwi mo! Dinner ka dito next time!"

Sure, at next time ipaglalaba ko kayo.





-- excerpt from My Life is a Shit and Other Inspirational Stories

exquisite

“Don't look back,” she said, “or you’ll think there’s so much left behind that will slow you down on your way.” Her words still ring a cold, dry note in my head, and, years after, I still hear them in quiet, helpless abandon, like an old song, taking me back to an era of sadness, back to distant times, back to that night.

We met again that night, after dark, but unlike the other nights that passed between us, this night was different, thicker than the mist, slower than time, heavier than gloom itself. It was the last night.

“I promise I won’t. Promise you won’t look back either,” I answered her.

She chuckled a little, a sound that struck echoes through the fog and the pine trees around us. She then grinned at me, her grin outlined by the golden light of the lamppost underneath which we stood. “Let’s skip all this, please? Let’s just walk away like two normal adults.”

I grinned too. “We’re far from normal, you said so, remember?" We were more immoral than normal. We don’t do normal things. Normal people don’t have sins like ours.

“So what’s your point?”

“We can’t just walk away from each other like normal people.”

“So you want me to throw a tantrum here?” she said nonchalantly. She playfully kicked stones lying on the ground, sending them off one by one into the fog. She watched each one disappear, then kicked the next one. “Don’t make it harder than it should be. I mean, it just sounds hard, harsh even, but it’s the reality we have right now. I met someone new, so good luck to me. You happen to be leaving, so good luck to you too. Life happens.” She turned to me with a blazing look, like I had no right to contradict what she just said.

“Is that it?”

“That’s all there is to it. And hasn’t it always been your little dream, to travel the world, go places, live a full life?”

“I dreamt it with you.”

“Well, I change my dreams like I change my mind. Like how I’m changing my mind about now, like how this “goodbye night” for closure is not turning out well after all. Please, just grow up.”

But I was too naïve to leave it at that. Didn’t I ask her to meet me that night so we can have an understanding, such that if fate ever brought us together, there is something to bind us? Shouldn’t we be making promises right about now?

“We had so much between us.”

“And they used to have meaning, before. But not any longer. Not in our reality now. You think you’re in love with me? I thought so too, I maybe thought the same thing about you. But I grew out of it. Shouldn’t you, too?”

It’s fascinating how a few months, a few years have changed us. This is not how we were before. We used to love the night, because it brought us together. We used to hate the dawn, because it tore us apart. We used to meet after dark, to talk, to think, to breathe together, to inhale and exhale into each other. We used to write our names on church pews. We used to ride the bus and laugh at people to pass the time. We shared so much between us, more than just our bodies, but everything else beyond the physical. We didn’t have a name for what we had, we didn’t tag ourselves with labels like ‘lovers’ or ‘couple’ or whatever else, but we had something and she and I knew it. Now, just a few years after, we come to this, a complacent goodbye, where everything we had has no bearing at all.

“Why do you find it so easy, to say goodbye? Because of him? Does he compare to me?”

“I don’t want to answer that.” By now she was kicking the dust, drawing odd shapes with her foot, occupying herself with trivial things so as to avoid having to look at me.

“Do you love him?”

“Maybe.”

At this she averted her eyes and looked far. I took time to take in all of her, in my mind. Her long black hair, her eyes, her pink lips, her pale skin. She was just so cruel, so cold yet so beautiful. The golden light of the lamppost distorted all her colors, leaving a sepia tint in my memory, and this old church where we agreed to meet that night served as a grim backdrop, an omen of all the loneliness up ahead, and a symbol of all we’re leaving behind. An empty street, a deserted church, this will certainly play in my memory for years to come, like how she agreed to meet me one last time, like how she arrived at this isolated street before I did, like how she showed no trace of sadness, like how I asked if she loved him, like how she said “Maybe.” These are the things I will remember. Again and again, I choked, on my own tears I have tried, so far, to successfully smother. She loves him, maybe.

Then she looked back to me and said, “I never once said I loved you, did I?”

A quick spasm of pain, in my chest, it’s been brewing for years and it now overflows, but it remained in my chest, showed no trace on my face. Our physical union did not constitute love. Intertwining flesh was still just flesh, and the primal need we used to have, which used to burn us, was, in the end, still just a need.

“No. I guess it never came up.” I tried to smile, a genuine smile that showed no bitterness on my face. She smiled too. She smiled that genuine smile at me, like her first smile at me when we first met.

A long pause. She pursed her pink lips, then stared at a particular stone, her gaze unbroken, cool and careless, like she was unaware that I was watching her every move, every expression.

A swift kick in the ground, a stone flying across the pavement.

Her hands dangling shyly on her sides, then sliding inside her jacket pockets.

She then looked into my eyes.

“Well, I’m saying it now.”

I understood. The things she tells me, the things she says, these things don’t need words. For years, I knew her, I knew how she needed me as much I needed her. I knew I meant something to her, something she doesn’t need to explain, something she doesn’t need to say to me.

“You don’t have to,” I answered quietly, resisting the urge to say “I love you too,” because it will just be words, shallow and ethereal, just sounds that die as soon as I utter them in a cloud of fog, as quick as my last exhale. She once told me that the things we feel but don’t have words for, these things are the building blocks of love. In the form of memory it outlasts time and space, endures goodbyes. And words can cut you, but it’s the unsaid, unseen things that leave scars.

“If you really want to know then yes, you meant a lot to me,” she continued. “That was our time together and it was fun. Now, that time has passed, and so should we.” This time, I was the one looking aronud for little stones to kick into the darkness surrounding us.

“I never imagined there’d be goodbyes between us,” I finally said, while thinking the same thing, turning it over in my mind.

There was an almost interminable pause, a shameful stillness that only illustrated the truth in what I just said. After a few minutes of just looking away, she spoke, in a softer voice.

“To be honest, me too. Just hellos, and goodnights and see yous.”

“And I’ll miss yous.”

“Yeah. I guess I’ll miss you too. But it’s good that we’re doing this now. I mean, there’s much between us that will get damaged in you leaving, or me with someone else, but it’s not too late, it’s just in time. If we held on to this much longer, if we kept doing this, we’ll just be waiting for another chance to say goodbye. We were never meant for things beyond goodbyes,” she said with conviction, with a voice echoing a repressed truth.

“You’re right. Yes, I guess you’re right with that. There’s no other way of putting it.” I tried to sound as strong as I can, as if these things aren’t happening in real tangible time but in some other timeline, more otherwordly, and not as normal as this. I tried to match her conviction, but it sounded like I was just trying to convince myself.

“Am I being too hurtful?”

“Yes. But I don’t have any hard feelings for you, if that’s what you really want to tell me,” I said. “You can say what you want, I know you’re just driving me away.”

“You know as much as I do, I don’t need to drive you away.”

In vain I searched my mind for a reply, but the coldness in her voice told me there wasn’t anything I can say to change that fact. I still had to go and leave her. It was happening, it was unavoidable. The best thing I can do is just make it light for my own sake.

“So you like this new guy?”

“Yeah I guess, I mean, we messed around a bit.” My heart crushed but I smiled.

“Like we used to?”

“Yes. And more.”

Inside my head I kept repeating that these are just things she says to push me away, but her own voice answers I don’t need to drive you away. She was probably telling the truth, just stating facts.

She continued, “He’s just, so much to explain. He makes me laugh a lot. He draws me in his dorky little notebooks. He’s obsessed with me. He calls me every night, won’t hang up unless I hanged up first. He surprises me at home. He takes me home with him. He’s asked me to live with him. I think I will, I don’t know yet. He knows my parents. He…”

I just lost track of all that he is. These are things that I have been. These are things that I could have been. Couldn’t I have called her every night if I knew she was not busy? Couldn’t I have visited her at home if I knew she wouldn’t get annoyed? Why can he do all this? Who is he? How could his few weeks of existence mean more to her than my three years? Am I so insignificant?

“Nice to know he’s so into you,” I lied through my teeth. I found a particularly annoying little rock behind me and kicked it with all my might, the impact sending the rock towards some unknown path in the dark. Nice.

“Yeah. I’m thinking it’s for real this time. I’m tired of playing around. If you weren’t leaving you would have met him.”

“Like fuck I would have.” I looked at her with all the silent rage that I could muster, but she was just staring at my shoes, the ground around it, glistening in the mist and the light under the lamp. She knew I was fuming but felt it was better not to acknowledge it.

“So. Will you write? When you’re away?”

“For sure.”

“Don’t. You know how I hate reading.” She then laughed the fakest laugh I ever heard. “What time do you leave again?”

I pretended to check my watch. “Two hours ago. I can just catch the next bus in like, twenty minutes.”

“Hmm. I think I need to go now. Goodbye then.” Then she turned away to leave.

“No—hey! Not yet.”

She paused. Looked around us, as if in search of some words more searing than pain itself.

“Does this weigh heavy on you?” She asked, annoyance in her voice.

“You have no idea how much,” I breathed into the mist, my exhale condensing into a puff under the lamp’s light.

“That’s because you keep thinking that this is the last goodbye. You keep dwelling on how after this, there are no more hellos. You’re missing me before the goodbye. Stop thinking about such things, make it easier for yourself. Do what I do. Never look back, or you’ll think there’s so much left behind that will slow you down on your way. Just go. Let’s go.”

“I’m, not leaving you.”

“At some point, yes you will.”

“You won’t leave me.”

“At some point, I already have.” At this, she turned her back, took a few steps into the fog. I watched her leave, and then she stopped and turned to me, to say her last words.

“Never look back,” she said. Something in her voice told me that these three words are the last she will ever say to me in this lifetime.

I knew I just had to succumb to the inevitable. To the goodbye I knew was coming no matter how I prolong the wait. One last look then. One last image of her. One last chance to take it all in, one final memory to take with me. She nodded her head as I turned my back, careful not to show the pain in my face. Sharp and quiet, I went on my way, the next lamplight looking so distant on the road ahead. My steps cut through the gloomy grayness, my shadow on the ground lengthening as I walked away from the lamppost. My first steps to a future without her. Her first steps to a future without me, leaving me behind as part of her past.

Inch by inch, every second increasing the space between us. Soon, it will be miles and years that separate us, and we will be reduced to almost nothing, not more than just two people who used to know each other, who existed in a common time. Is that how she will remember me? Is this how I will remember her? Is this the last of her?

There will always be her in me. There will always be traces of her on my skin, I will always smell her in my breath. My fingers will touch someone else’s but they will always memorize the geography of her hand. I will find warmth somewhere else in the world, but I will always feel her coldness. I will see a million other people, but I will always look for her in a crowd.

Never look back, I kept telling myself. I didn’t want to see the empty spot she just left. I didn’t want to see this empty street again.

My tears fell and dried. I reached the end of the street.

And in that one moment of respite, of the final collusion of love and hate, in that exact instant, I risked an eternity of peace and looked back, and the fog has lifted, and showed the old abandoned church, and the lamp shedding its old light onto the mist, onto the pavement. I looked back and saw her, standing still where I left her, not having moved an inch, looking straight at me, hands in her pocket, watching me leave, and it was only then that I really understood, that the unnamed things we feel, the things we want to say but have no words for, these things constitute real love, these things outlast time and space, these things survive goodbyes.

---

Wala pa akong maipost kaya ito na lang munang ginawa kong fiction half a year ago... matapos akong i-challenge ni Jepoy na sumulat ng something cheesy para maiba naman.