blackout

May parte ba ng buhay mo na sa sobrang hirap, kapag naalala mo ngayon ay feel na feel mo ang accomplishment, at kahit ilang taon na nangyari yun eh makakaramdam ka pa rin ng paghinga nang maluwag, dahil alam mong nalampasan mo na iyon? For example, noong college ako, ang thesis. Isa yan sa mga pinakamahirap na parte ng buhay ko. Noong high school naman, yung pagsali ko sa Drum and Lyre Corps. Sobrang parusa ang putanginang panahon na yun. Pero isa sa mga pinakamahirap, at pinakamalungkot na parte ng aking buhay ay naranasan ko noong elementary.

Ang month long blackout.

Bata pa ako nun, Grade 5 sa aking hometown Bolinao, home of the muthafuckaz. Sariwang bagets pa ako noon kaya medyo hazy pa ang aking memory (palibhasa kayo mga bulbulan na kayo noong 1999). Sinubukan kong mag-Google para maalala ko ang mga pangyayari noon pero hindi successful, kaya minabuti kong tawagan ang aking one and only reliable source: Khikhi. Kasi 11 years old na sya nun, bulbulan na sya at mas marami syang naalala... At eto ang naging kwento ni Khikhi:

"Oh? Bakit mo tinatanong yan? Ayoko nang maalala yang mga masasakit na pinagdaanan ko. Basta, tandang-tanda ko pa yan. Yun yung time na una akong gumamit ng pantyliner dahil gusto ko na talagang magkaregla."

Putang-ina parang hindi sya helpful masyado. Pero marami syang naikwento na hindi related sa pekpek nyang dry, at one by one, nagsimulang bumalik sa akin ang mga alaala...

Nagsimula ang lahat sa isang bagyo... ang bagyong Rosing. Noong una, isa lang syang inosenteng bagyo na naging sanhi ng pagkasuspende ng klase at ikinatuwa naming lahat. Pero nang magsimula na nyang barurutin ang mga kabahayan at kapostehan, hindi na kami natuwa kahit walang pasok. At nang makaraan na ang bagyo, tumba na ang mga poste, at wala nang kuryente ang buong bayan ng Bolinao.

Darkness ito.

(By some coincidence, makalipas ang siyam na buwan, tumaas ang populasyon.)

Alam mo yung pakiramdam kapag brownout at umuulan? Walang bentilador, kaya malamok, kaya magsisindi ka ng katol. Walang TV, kaya maghahanap ka ng ibang pagkakaabalahan. Tatamarin kang lumabas dahil umuulan, at sawa ka na rin maglaro dahil maginaw. Pipilitin mong matulog, at tuwing may dadaang sasakyan o may maririnig kang malakas na ingay, bigla kang mapapabangon, MAY KURYENTE NA! Titingin ka sa bentilador kung umaandar na, sa pag-aakalang bumalik na ang kuryente, pero hindi, patay pa rin ang bentilador, wala pa ring kuryente, at bigo ka pa rin.

Ganun ang pakiramdam ko, araw araw. Akala ko, ilang araw lang ang itatagal ng brownout. Nung dumating ang balitang isang buwan pa bago maayos ang mga poste at maibalik ang kuryente, napamura ako ng very very very very nice.

Puuutang-iiinnna.

Tatlo lang kami noon sa bahay, ako, ang mudrax kong si Doris at ang pinsan ko. Sa araw, naghahanap ako ng pagkakaabalahan. Dahil maputik, hindi ako makapag-bisikleta sa labas, kaya sa loob ako nagbibike. Lahat ng laro sa baraha, na-master ko na. Lahat ng kanta sa songhits, nakanta ko na. Lahat ng pwedeng pag-awayan, napag-awayan na namin ng pinsan ko.

Sa gabi naman, nagkukuwentuhan kami ng kung ano-ano. Multo-multo, para feel na feel kasi madilim. Natuto rin akong magdasal, pramis.

Matapos bumagyo, sa kalagitnaan ng brownout, maraming fish pens ang nasira, at nakatakas ang mga chismosang bangus. Isang araw, nagising ang buong pamayanan na maraming bangus ang na-wash out sa dalampasigan, yung iba medyo naglulumandi pang gumagalaw, yung iba, dead on arrival dahil na-stress sa paglangoy. Sabi nila, na fish-kill daw yung mga bangus, pero wala kaming pakialam. Kung 2 pesos bawat piraso ng bangus, tatanggi ka pa ba?

Umabot na sa puntong 2 pesos per kilo ang bangus, matataba, mapuputi, masasarap na bangus, tatanggi ka pa ba? Namimitas lang kami ng kalamansi. Soy sauce na lang ang puhunan.

Umabot na sa puntong pinamimigay na ang mga bangus. Araw-araw, bangus ang ulam namin. Umaga, tanghali, gabi. Lahat ng luto, nasubukan na namin. At napakahirap pala talagang kumain ng bangus kung kandila lang ang ilaw ninyo. Challenging sya. Hindi nakakatuwang challenge.

Umabot na sa puntong lahat ng taong masalubong ko, mukha nang bangus.

Pumapasok kaming mga estudyante na gusot-gusot ang damit. Ang flag ceremony na dati eh may orchestra sa cassette tape, ngayon a capella na lang. Wala kaming mapag-usapang mga kids dahil walang TV. Walang excitement sa pag-uwi. Hay, kung alam ko lang ang sex noon, sana ipinauso ko sya sa klase namin, at malamang hindi kami nabagot. Pag-uwi, mahirap matulog, mainit, madilim, malamok. Naaalala kong lagi akong nakatitig sa dingding, pinanonood ang ilaw ng kandila, gumagalaw sa ihip ng hangin, at nawawalan na ako ng ganang mabuhay.

Tapos, isang araw, nagkakuryente na. Yehey, putangina! The End!

---

This post is dedicated to the people of Haiti. Connect? Nalampasan ko ang trahedya sa tulong ng bangus at dasal, sana sila rin.

i am

I am one of your friends who treat you like shit, but I make you laugh, so you can never get mad at me, you're just laughing, like "Damn it, I meant to get mad at him!"

movie review: the blind side

Wala akong idea kung tungkol saan itong movie na ito, wala lang talagang ibang mapanood kaya ito na lang, kasi sayang naman nasa mall na kami. Pero nabalitaan ko na nanalo ng Oscar dito si Ate Sandra (close kami) bilang Best Actress.

Akala ko talaga may bulag sa movie na ito. Wrong.

True story ito tungkol ito sa isang guy na si Big Mike. Maitim (shoutout to my friend Bri!) at mataba (shoutout to, you know! nanjan lang sa tabi-tabi pa-comment-comment).

Galing si Big Mike sa mahirap na pamilya, adik ang Nanay nya (literal na adik), homeless pa sya, hanggang sa ampunin sya ni Ate Sandra at naging football player sya.

Malungkot yung kwento at sa sobrang lungkot NAHULI KONG UMIIYAK YUNG KASAMA KONG NANOOD AMPUTANGINA. Naalala nya yata yung buhay nya nung homeless person pa sya.

Siguro dahil pera nya ang pinambili namin ng ticket, at mahal yung ticket ng konti kasi sa Director's Club sa MOA. First time ko dun, ganun pala dun, 30 seats lang at parang puro foreigner yung nanonood noon. May free pang stupid popcorn at drinks. Tapos yung upuan narerecline at may footrest na para kang bubunutan ng ngipin o manganganak.

Verdict: nakakatamad.

movie review: the imaginarium of dr. parnassus

Sucky poster, isa pa naman ito sa mga inabangan kong movie dahil maganda ang trailer, at last na movie na ito ng aking look-alike Heath Ledger. Showing sya kung kelan naman nagtitipid ako dahil malayo pa ang sweldo! Yung pambili ko tuloy ng brief pinangmovie ko.

Tungkol ito sa ambisyosong Dr. Parnassus. Noong unang panahon, nakipagdeal sya with the devil para magkaroon ng immortal life: kung sino sa kanila ang unang maka-collect ng limang chismosang souls, sya ang mananalo ng jackpot. Kaya nagtayo sya ng isang circus show at nag-iinvite ng mga tao. Papasok ang isang tao sa loob ng salamin, ang Imaginarium, at makakarating sya sa world na imagination nya, at bibigyan sya ng mga temptations, right and wrong choices, at pag nagkamali sya ng choice, sorry na lang sya dahil pupunta sya kay Satanas.

Nanalo si Dr. Parnassus sa kanilang deal kaya dumating ang isang DTI Representative at in-awardan sya ng immortality. Meaning kahit inaamag na ang buong mundo, buhay pa sya. Eh dahil ambisyoso si Dr. Parny nag-deal sila uli ng demonyo pero natalo na sya, eh ang tinaya nya ay ang anak nyang si Valentina.

Nung naging sixteen years old na ang virging-virgin na Valentina, kukunin na sya ni Satanas.

For the third time, nakipagdeal uli si Dr. Parnassus sa Satanas (pumayag naman si Satanas, mabait sya dito eh), limang souls uli para mabawi nya ang anak nya, at nakilala nila si Heath Ledger, na tumulong sa kanila maka-collect ng limang chismosang souls.

Yan ang umpisa. Maraming twists, parang pubic hair lang.

Kung visuals lang, sobrang ganda at galing ng imagination ng gumawa nito, at hindi makakagawa ang Pilipino moviemakers ng ganito, NOT IN A MILLION YEARS. (Malamang, makakakita pa tayo ng Panday 7, Mano Po 14, at Shake Rattle and Roll XVIII).

OK na rin sana ang storya kaso dumating ang point na hindi mo na masundan kung ano ang talagang gusto nilang mangyari, kasi wala syang sinusunod na rules at parang nangyari lang lahat ng pwedeng mangyari basta mahirap i-explain. It went out of control, you know, (maka-English lang).

One more thing, ang ipinagtataka ko, bakit may subtitles sa sinehan, tapos English naman yung movie (thanks to Citybuoy for mentioning). Hindi kaya dibidi-dibidi na ang ginagamit ng SM?

At kahit namatay na si Heath Ledger sa kalagitnaan ng shooting, tinuloy pa rin ito at ang mga look-alike ko na sila Jude Law, Colin Farrel at Johnny Depp ang nagtuloy sa role nya.

So bakit ito kailangan panoorin? Kasi pangit daw ang Legion sabi ng officemate ko. Yun lang. Lesson learned, maginaw sa sinehan lalo pag walang brief. KThxBai!

marumi bacteria germs dirty eww

Ahaha ang landi ng title! Effort! Nais ko lang ibahagi ang aking experiences sa isang kilalang kainan sa buong Pilipinas (at Asya). Ayoko nang sabihin kung anong fastfood ito dahil baka mademanda ako ng Oral Defamation of Character and Illegal Chismis. Hindi ko kayo wina-warningan o tinatakot, isa lamang akong blogger na walang pakialam kung magka-STD kayo sa kinakain ninyo.

Noong bata pa ako, naaalala ko pa yung first time na kumain ako dito. Dinala ako ni Sasha Fierce aking tiyahin matapos nya akong bilhan ng libro tungkol sa Magic. Opo, Magic. Gusto ko kasing maging Magician noong bata ako (ngayon, ibang magic na ang ginagawa ko, at illegal ito).

Maganda ang pagkakaalala ko dito nung bata ako, masarap, malaki, at malinis (parang pepe). Pero habang tumatagal, nag-iiba na sya sa paningin ko.

Minsan nasabi ko sa sarili ko, parang itong fastfood na ito ang pinakamadumi sa lahat ng nakainan ko, kahit saang branch ay marumi, consistent! (Opinion ko yan at pwede kayong tumanggi).

Kumakain kami minsan ni Doris my mudrax saTaft/EDSA Branch at napansin nya na ang dumi-dumi ng tray na hawak ng waiter. Sobrang dumi, nababakbak na yung plastic. Pagtingin namin sa plates, nababakbak na rin at nag-mamantsa na ang kulay. Ang mga transparent naman na baso na dapat ay clear ay naging gray na dahil sa dami ng gasgas (parang pepe lang ni Khikhi, joke!)

Sa MOA Branch naman, pati ang mga tables ay marumi. Discolored na at halos ayaw mong isayad ang siko mo dahil may mararamdaman kang hindi kaaya-aya. (Eto experience ko lang, hindi ko nilalahat ang mga branches, at malay ko ba kung marami talagang kumain nung araw na iyon, at nagkataon lang na hindi pa nalinis nung ako ang kumain). Basta, yung mga lamesa ay basa at malagkit, na para bang pepe lang ni Khikhi, joke!

Minsan naman ay kumain kami ni Rosa my friend sa isang branch nito sa Cubao, at naka-ilang palit kami ng kutsara dahil marumi ang nakukuha namin. Parang hindi nahugasan nang maigi at may dumikit na food ng previous na gumamit. (Muli, obserbasyon ko ito at hindi ko sinasabing lahat ng kubyertos nila ay pugad ng bacteria na parang pepe lang ni Khikhi, joke!)

Ito ang pinakamatindi. Sa Megamall Branch, minsan ay kumain akong mag-isa at pagtapos nito ay humingi ako ng glass with ice. Pag-abot sa akin ng glass, may ice na, may sibuyas pa. Yes, yung green? Hindi na lang ako uminom. Hindi na ito siguro kasalanan ng Management, kung dugyot lang talaga yung waiter na nataon sa akin nun. Malay ko ba kung sya ang naglagay nun? May mga bagay talaga sa mundo na nai-improve kapag may halong sibuyas for example, ang pepe ni Khikhi, joke! (Everlasting ang joke na ito.)

Sa Baguio nung college pa ako, ang branch daw nito sa Session Road ay pansamantalang sinara ng government dahil sa reklamong violation of cleanliness ek ek samthing-samthing ganyan-ganyan. Ang dahilan, may insekto raw sa sabaw (parang pepe ni... Dyan, kawawa naman si Khikhi). Iyan eh urban legend lang at hindi ko napatunayan kung totoo dahil wala akong time, busy ako sa pepe I mean studies ko in Saint Louis University.

At finally, nagkwento si Doris nung huli syang umuwi from Baguio na ang branch na iyon ay muling sinara, dahil ang gamit nilang cubes sa ice, kapag natunaw sa tubig, ay may suprise na kalawang... na parang pepe lang ni Karen. Hindi na nila kasalanan yun diba, kasalanan yun ng Ice Plant. I think.

Ayan Kids, sobrang nag-ingat ako sa sinulat ko, at hindi ko sinasabing marumi silang lahat o kasalanan nila na marumi ang natatapat sa akin tuwing kakain ako. Siguro akala nila isa akong muchas grasas kaya OK lang. Nagkakataon lang siguro. Basta walang demandahan. And, this post will self-destruct in 3 days.

Kung pansin nyo Kids, hindi talaga ako nagbigay ng clue na ang tinutukoy kong fastfood ay Chowking. Byers mwahchupa!

---

No offense po sa kung sino man ang masasaktan (staff and crew). Ang magcomment ng negative ay pipingutin ko.... sa pepe.

nanding vs doris

Hiwalay na ang mga magulang kong sina Nanding at Doris, maraming taon na. Nung magkasama pa sila, lagi silang nag-aaway, at dalawa lang ang choice ko nun, A) magbingi-bingihan at umiwas sa flying objects; o B) gumawa ng sarili kong eksena.

Minsan, isang gabi, Grade 4 yata ako nun, nag-aaway sila, at naririndi na ako kasi hindi ako makapanood ng TV dahil sa sigawan nila, mga pakshyet. Kaya dumungaw na lang ako sa labas ng bintana sa aming bahay at pinanood yung kapitbahay naming nagsusunog ng basura. Hmmm, I have an idea.

Inipon ko lahat ng lakas ng loob sa aking dibdib at buong giting na nagsusumigaw ng....

"SUNOG! MAY SUNOG! SUNOG!" With facial expression. Partida wala pa akong acting classes nyan, thanks to Khikhi.

Napatakbo silang dalawa sa bintana! "Diyos ko!" sabi ni Doris habang super takbo sya tapos si Nanding isang tambling lang nakadungaw na agad sa bintana. Syempre bistado agad na gawa-gawa ko lang ang sunog di ba? Ako tuloy ang sinermonan. Pero at least, natigil sila sa pag-aaway at naipagpatuloy ko ang panonood ng Wansapanataym.

Naisip ko tuloy, Ah effecctive palang pampatigil ng away ang sunog ah. Humanda yang kapitbahay namin, dahil pag nag-away uli sila Nanding at Doris, sisiguraduhin kong may sunog talaga.

Hindi ko pa noon alam kung saan nagsisimula ang away nila. Basta laging tungkol yun sa pera, budget, gastos. Ilocano ang Tatay ko at Ilongga ang Nanay ko. Kuripot versus Magastos. Habang bilang nang bilang ng pera yung isa, bili ng bili naman yung isa.

Typical Scenario: May Nagdedeliver ng Refrigerator sa Bahay

Nanding: Kanino ito?
Delivery: Sa inyo po, inorder ng asawa ninyo.
Nanding: Glenn! Tumigil ka muna sa panonoood ng Knowledge Power diyan! Tawagin mo ang Nanay mo!

Tatakbo naman ako kasi paborito ko talaga ang Knowledge Power ni Ernie Baron.

Me: Nay, tawag ka ni Tatay, aawayin ka yata.
Doris: Bakit, nandiyan na ba yung ref?

And they all lived happily ever after, dahil matapos silang magsagutan at magdiskusyon at magbilangan ng pera at magpalitan ng death threats, kinabukasan, ang kawawang frigidaire, puno na ng beer. Yup, lahat ng binili ng Nanay ko, Tatay ko rin lang ang gumamit.

Minsan naman, medyo kakaiba ang scenario. Pagkatapos nilang mag-away, aalis si Nanding para makipag-inuman sa mga kumpare nya. Tapos pagbalik nya, lasing na lasing sya. Dun na makikita ang pagmamahal ni Doris. Papahigain na nya si Nanding sa kama nila, pupunasan ng maligamgam na bimpo, bibihisan, pupulbusan hanggang makatulog. Pero syempre, galit na galit sya habang ginagawa nya yun. Pupunuin nya ng pulbo sa mukha, yung hindi mo na makita yung balat. Tapos tatawagin nya ako at sabay kaming tatawa.

Nung nag-abroad si Nanding, nag-level-up ang galit nila sa isa't-isa. Marami kasing mga tsismoso't-tsismosa na nagkalat sa paligid. Ang sarap sarap ng buhay namin ng Nanay ko, pero biglang susulat ang Tatay ko sa amin para tanungin kung totoo daw ba na A) Naglalasing si Doris; B) Minamaltrato ako ni Doris; C) Lubog na sa utang si Doris.

Nakakarindi talaga ang tsismis. Tiwalang-tiwala kasi si Nanding sa kanyang mga trusted source i.e. mga kapatid nya.

At ang pinaka-nakakatambling sa lahat: sa sulat sila nag-aaway! Yes. Iba pa yan sa pag-aaway nila sa telepono. Mas intense kasi nai-imagine ko na nanggigigil sila habang nagsusulat ng maraming-maraming exclamation points.

Nung college na ako, finally, naghiwalay na sila. Hindi naman sila nag-usap na 'Hoy break na tayo magmove on ka na'. Nangyari lang. Hindi na sila nagkikita, hindi na nag-uusap, ni hindi nagtetext. Pero tuloy pa rin ang away.

December 24 ang wedding anniversary nila, so dapat sweet na sweet sila sa Pasko diba?

Well hindi. Pasko sila nag-aaway, kasi yun ang panahon na nagkaka-kumustahan sila.

Noong Christmas 2007, nagsisigawan sila sa telepono. Umagang-umaga, nag-aalmusal pa lang kami ni Doris. Hindi ko maalala masyado kung pano sila nagsimulang mag-away. Noong una, nagtatawanan pa, nagkakabiruan. Tapos kinumusta yata ni Doris si Nanding tungkol sa bago niyang asawa, at nagkapikunan sila. Ayun, ang ending, luhaan ang Doris on Christmas morning.

Nung Christmas 2008, hindi sila nag-usap, hindi na nagkamustahan, kahit sa text. Ni hindi ko sya binaggit sa harap ni Doris kasi baka masuklam sya nang very very nice. Spirit of Christmas talaga.

Kaya nitong Christmas 2009, nang biglang dumating ang Nanding sa Manila para magbyahe ng trak-trak na bangus, pumayag ang Doris na makipagkita sa kanya. At malakas ang kutob kong mag-aaway sila, baka maghampasan sila ng bangus, at parang gusto kong magsuot ng bullet-proof vest. So pinuntahan namin si Nanding dun sa parking lot ng mga truck na puno ng mga tsismosang bangus.

Pero pagdating dun, natulala ako sa nakita ko. Nag-usap sila! Nang matino! Nagbibiruan, nagtatatawanan, nagkukumustahan!

"Alam mo yung ate kong pipi, patay na."
"Ah naalala mo yung bestfriend mong si Rhea, patay na rin."
"Oh kumusta na mga pamangkin mo dun?"
"Ah si Jinky buntis na. Yung ate nya buntis na rin."
"Ha? Eh diba tomboy ang karelasyon nun?"
"Oo tomboy yung kasama nya nung lumayas pero pagbalik nya buntis na sya."

Hindi ko na sinundan yung conversation nila kasi busy ako sa palihim na pagpicture-picture. Mga 20 minutes silang nag-usap, at super tino ng usapan nila. Parang gusto kong tumambling at mag-production number sa harap nila at back-up dancers ko ang mga kargador ng mga banyera ng bangus at sasayaw kami ng "Always I wanna be with you and make-believe with you." Ang saya ko lang.

Maya-maya, umalis si Nanding at pagbalik nya, may dala syang bag na puno ng higanteng bangus na naka-steroids. One week supply ito, at malamang after one week may hasang na kami ni Doris. Ang una ko agad naisip, Doris, magbubus tayo pauwi, nakakahiya yan sa MRT.

Nung pauwi na kami, hinatid kami ni Nanding sa entrance nung wonderland ng mga bangus. Tapos, bago kami umalis, kinalabit nya pa si Doris sa braso para magsabing...



"Sige balik na ako sa loob."

Putangina yun lang??? Wala man lang Ingatz TeeCee Kitakits!?!

Pero OK lang at least mukhang OK na sila uli. Sana magbalikan pa sila. Gusto ko na magkaroon ng kapatid eh!!!

call center bloopers

May kaibigan akong call center agent. Napunta sya sa pinaka-kahindik-hindik at pinaka-kawawang posisyon: outbound sales. Ito yung mga agents na nagbebenta ng mga products/services through phone. In his case, gamot ang binibenta nya. Dito ka makaka-encounter ng pinakamasusungit na nilalang sa daigdig.

At tuwing may bloopers sya, kinikwento nya agad sa amin:

Apollo: Ma'am, do you need an oxygen?
Customer: I can't understand you I can't understand you!
Apollo: Do you speak English?
Customer: Yes and I don't need an oxygen supply!

Apollo: Actually if you're eligible Ma'am we could send you a diabetic cookbook and a glucose meter and it won't cost you anything
Customer: Is it free?

Apollo: Do you have diabetes?
Customer: Yes I have a lot of DVDs.

Apollo: *quiet*
Customer: I can't hear you I can't hear you!

Apollo: By the way Sir, I'm calling from Ailment Assistance Foundation
Customer: Sorry I don't need a helmet.

ANG HIRAP TALAGANG KUMITA NG PERA.

karanasan sa bus

Kahapon ng umaga, lumabas ako sa office ng 9AM para pumunta sa Megamall para i-meet ang isang walang kwentang tao para sa isa na namang morning session ng panlalait sa mga kakilala namin. Pagbaba ko ng RCBC Plaza ay sumakay ako ng bus na aircon sa kadahilanang ayaw ko nang sumakay sa ordinary dahil sa words of wisdom ng isa kong kaibigan.

Kung sa bus accident ka mamamatay, gusto mo bang sa karag-karag na bus ka abutan ng kamatayan?

At isa pa, puro aircon na bus ang dumadaan sa Ayala. Pag-akyat ko, medyo marami nang tao sa loob kaya dun ako umupo sa may bandang gitna, sa may bintana.

Diagram, NGAYON DIN!



Ako yang X. Kailangan may diagram, mamaya malalaman nyo kung bakit.

Somewhere in Buendia or Guadalupe or sa iba pang glamorous na area along EDSA ay may mga sumakay na maraming tao, at dalawa sa kanila sina Y at Z. Si Y ay bata pa parang sing-edad ko lang, maputi, payat, semi-kalbo at nakapink na polo at black shades. Si Z naman ay medyo mas matanda, maputi, medyo malaki ang katawan, nakablack na polo shirt at may dalang black na backpack, in short, kahawig ni Drake. At dito sila umupo, sa tabi ko:



Habang nasa byahe ay nakikinig ako sa aking MP3 player sa phone at ang napagtripan kong playlist ay yung mga pop songs ng nakaraang dekada, walang basagan ng trip. Mabanggit ko lang na simple lang ang aking phone at hindi ako nagmamayabang.

Makalipas ang ilang minuto ay umalis ang katabi kong si Y at lumipat sa may bandang harap. Tapos si Z naman ang tumabi sa akin. Nagtaka ako kasi maayos naman ang upuan sa kabila, pero lumipat pa sya:




Makalipas ang ilan pang minuto, lumipat rin sya sa may bandang harap:



Patuloy naman ang pakikinig ko ng music sa aking mahiwagang phone. Iniinternalize kong mabuti ang pop music na tumutugtog sa aking tenga at wala na akong pakialam sa mundo. Hanggang sa mangyari ang hindi ko inaasahan.

"O Megamall Megamall yung mga bababa diyan Megamall na mga hindot" malakas na delivery ng konduktor sa kanyang spiel.

Binulsa ko na ang aking phone pero naka-plug pa rin ang aking earphones at patuloy pa rin ang pag-play ng isang pop song na medyo patapos na. Pagdating ko sa may bandang harap, biglang tumayo si Y at naglakad papunta sa likod ng bus, kaya nagkasalubong kami at nakaharang sya:



Pilit ko syang iniiwasan at paiwas-iwas rin sya pero hindi pa rin ako makausad dahil masikip lang naman ang aisle sa gitna ng bus. Medyo pissed off na ako kasi bakit hindi muna sya maupo para pagbigyan ang mga baba, patuloy syang nakaharang, at preoccupied ako kasi malapit na lumagpas ang bus sa may babaan sa Megamall.

Nang maka-squeeze ako lampas sa kanya, nakabukas na ang pintuan ng bus at handa na akong bumaba nang biglang may napansin akong mali...

Teka...

Bakit wala na akong naririnig na song...

Pagcheck ko sa dulo ng earphones ko, jack na lang ang naiwan, wala na ang phone sa bulsa ko. (Madagdag ko lang na nakasuot ako ng malaking jacket at baggy pants nung araw na yun, kaya maluwag ang bulsa).

Hinarap ko bigla si Y, na nakaupo uli sa dati nyang kinauupuan.

"CELLPHONE KO???" Malakas ang boses ko nun dahil hate na hate ko talaga kapag ninanakawan ako. Malakas ang loob ko na sya ang kumuha kasi sya lang naman ang nakasalubong ko at nakabanggaan, pero kinakabahan na ako kasi kung naipasa nya ang cellphone ko sa iba, kahit kapkapan ko si Y ay hindi ko mapapatunayan na nasa kanya ang phone ko.

Hindi sumagot si Y sa tanong ko, at mawawalan na sana ako ng pag-asa nang biglang may narinig akong kantang napaka-pamilyar sa aking pandinig... Napaka-familiar.

At pagtingin ko sa direksyon ng sound na iyon ay nakita ko si Z, na hawak-hawak ang aking phone at aktong itatago na sa kanyang bulsa.

In short, nakalimutan ng mga STUPID na magnanakaw na ito na kapag hinugot mo ang earphones ng isang cellphone habang naka-play ang MP3 ay maactivate ang loudspeaker nito, MGA MANGMANG KAYONG MGA HAYUP KAYO PUTANG-INA NINYO AKALA NYO SIGURO MAIISAHAN NINYO AKO EH BIYAT-NI-INAM PALA KAYO EH, UKIN-INAYO MGA MORON NEXT TIME AYUS-AYUSIN NYO ANG PAGNANAKAW NINYO MGA ENGOT and EAT MY SHIT, sabay SOCKET!

Pero syempre hindi ko na sinabi yan sa kanila. Kinuha ko na lang ang cellphone ko at ini-stop ang malakas na music. Nakatulala lahat ng tao, pati yung konduktor at yung drayber, walang umimik.

Walk-out ako sa bus at wala sa sarili na naglakad papunta sa Megamall. Nung nahimasmasan na ako, bigla ako napaisip, bakit kaya natulala silang lahat? Dahil ba sa guts nung mga IDIOT na magnanakaw? Dahil ba sa lakas ng boses ko?

O dahil dun sa nakakahiyang song na tumugtog sa loudspeaker ng phone ko?

Gusto nyo bang malaman kung anong song ang nagligtas sa aking cellphone?

(Milkshake)

Shit, nakakahiya.

---

Sa lahat po ng nagbasa at nagtiyagang intindihin yung mga shitty diagrams at nakiramay sa katangahan ng mga mandurukot, salamat po, at sana nag-enjoy po kayo kahit sandali lang, I appreciate your effort sa pagtiyatiyagang magbasa ng mahabang post.

Message ko naman sa mga mandurukot, sana makarma kayo nang beri beri digital.

"Damn right!"

movie review: the rebound

Amfufu. OK lang nilibre lang naman kami ng maperang-mapera walking ATM na Jepoy Pekpek sa pamamagitan ng kapangyarihan ng kanyang "bitch wallet."

Opo, libre na naman ito.

Mas masama ang loob ko kung KKB ito diba?

Tungkol ito sa kay Sandy, isang 40 year old MILF na niloko ng asawa kaya nagdivorce sila, at umikot ang kwento sa paghahanap nya ng lovelife sa katauhan ng 24 year old guy na si Aram.

Yup. Yun na yun. Anong problema dun? Ewan. Hindi ko alam kung anong mali sa 40 year old versus 24 year old. Parang OK nga yun eh basta kamukha ni Catherize Zeta-Jones. Aanhin mo ang bata nga kung mukha namang paa?

Porke ba 16 years ang agwat eh hindi na pwedeng magmahalan?

Ganito lang ang analysis nyan:
Nung pagkagraduate nung babae ng college, magkikinder pa lang yung lalaki. OK lang naman yun ah.

AT misleading yang poster. Ang pagkagat nya sa pink panties ay nangangahulugan na maraming sex sa pelikulang ito, NO! Iisa lang, naudlot pa.

Sa tingin ko ang makaka-relate dito ay mga matronang mahilig sa mga bagets, mga guys na mahilig sa MILF, at yung mga fans ng Chiz Curls... wala akong binanggit na pangalan ha.

Hindi pa rin nya nasurpass ang best love(?) story movie of all time (500) Days of Summer.

Pero entertaining pa rin sya (biglang bumawi).

Yun lang thanks for letting me waste your time!

movie review: sherlock holmes

The game is afoot! Sherlock Holmes is one of my favorite characters lalo na kapag nagpepretend akong matalino.

Mahilig kasi ako sa mga crime stories lalo na kung may element of SURPRISE! at makikipagsabayan ka sa pag-iisip at pagsosolve kung sino ba ang salarin. At laging mali ang hula ko, sensya na kahit PERFECT ako, nagkakamali rin.

Kaya napa-orgasm ako nang matindi nang makita ko ang trailer nito sa sinehan, kahit ayoko sa kanila Robert Downey Jr at Jude Law eh panonoorin ko ito (sana ang gumanap na lang ay yung mas magagaling na aktor, yung award winning, yung pang Best Actor, like Bong Revilla Jr?).

So tungkol ito kay Sherlock Holmes at ang napaka-faithful nyang side-kick na si Dr. Watson. Kapag sinabing Sherlock Holmes ang iniisip ng mga non-readers, isa syang detective na opisyal ng police force or Scotland Yard or barangay tanod man lang, pero isa lang syang ordinaryong tao, observant at blessed with a mind na mabilis magcalculate at mag-draw ng conclusions sa malilit na bagay. Halimbawa nakita nyang may tinga ka sa ngipin, ma-aanalyze nya ito at sasabihing, "Corned beef ulam nyo no, ginisa sa sibuyas?"

Hindi ako know-it-all at ayokong magkunwaring expert ako pero binasa ko talaga lahat ng Sherlock Holmes stories ni Arthur Conan Doyle, all 4 novels and 56 short stories bago ko mapanood ang movie. Binasa ko lahat (kahit nung mga panahong may sore eyes ako), yung iba eh binasa ko nang malakas in British accent para feel na feel. Fan ako eh, so elementary of me.

Yung storyline sa movie (na hindi hinango sa kahit anong story or novel) ay tungkol sa isang villain na si Blackwood na nagpapractice ng black magic para makakuha ng followers at masakop nya ang buong Inglatera/mundo. Kaya inexpose ni Holmes ang mga methods nya, ang secrets ng kanyang "black magic" habang nakikipagtagisan ng talino sa crush nyang si Irene Adler, na tauhan ni Blackwood.

Para sa akin entertaining lang ito kasi naging lively ang characters nila Holmes at Watson (sa libro kasi parating nag-uusap lang sila). May funny moments at OK lang yung takbo ng mystery sa istorya. Hindi convincing si mean girl Rachel McAdams kapag itim ang buhok nya.

Pero ito yung tipong movie na gusto ko pero ayoko na panoorin uli.

Irerecommend ko bang panoorin ito? Hindi. Baka magalit kayo sa akin. Unless gusto nyo talagang panoorin.

Ok yun lang sorry for wasting your time bitches!!!

bomboyagz!

This post is dedicated to Drake alias Drakula alias Spike West The Camel Fucker.

Lahat ng masasayang bagay sa mundo ay nagtatapos rin agad, at alam mo yan dahil alam mong hanggang January 15 lang ang bakasyon mo dito sa Filifinaz at kailangan mo na namang bumalik sa Saudi para mag-ipon ng gold at limpak-limpak na kwartang hindi mo mabilang habang naglolovemaking with camels. Kaya habang nandito ka pa ay nilubos-lubos na namin ang paglustay sa iyong salapi pag-appreciate sa iyong presence.

Para po sa ikaalam ng lahat, paalis na ang Dakilang Drake ngayong tanghali, at kagabi ay nakuha nya pang tumawag sa akin para mag-goodbye at mag-thank you at magsabing mag-ingat daw ako kay Jepoy parati.

At lubos na ikinagulat ko nang marinig ang mahinang pagluha ni Drake. Alam kong idedeny mo ito, pero narinig kitang sumisinghot at nagpupunit ng tissue.

Kaya naman bilang pag-effort para mabalik ang ngiti sa iyong mga labi ay inaalay ko ang aking obra maestra na iginuhit ko habang naghihintay ng aming order ni Jepoy nung minsang nilibre nya akong kumain. Tama, libre uli ito.

Ang pamagat nito ay "Bawat Talsik ng Pag-ibig ni Drake" O ha??? Imaginine mo na lang na ang babae sa larawan ay si _________________.

Sana ipa-frame yan ng mga waiter ng Burgoo. Naghirap kaya akong i-drowing yan kahit maraming tao sa paligid!

Salamat Drakula sa pagiging mabait mo sa amin, salamat sa mga binigay mong gift lalong lalo na ang backpack at keychain na flag ng Saudi Arabia! Sana maenjoy mo yung regalo namin sa iyo na brief!!!

At mamimiss ka ni Jepoy, umiiyak rin sya kanina nung matapos kayong mag-usap sa phone. Napasandal sya sa ref at dahan-dahang nagslide pababa to the tune of "Sa iyong paglisan..." Pupunta rin daw sya diyan sa Saudi kaya kapag may nasalubong kang naglalakad na cheese, si Jepoy na yun.

Sya nga pala, congrats sa iyong pagkapanalo sa PEBA or Pinoy Expats/OFW Blog Awards ng prestihiyosong Blas Ople Policy Center Best Video Award!!! Close na kayo ni Blas Ople!!! Anong video scandal ba ito at nanalo ka?

OK Salamat! Uwi ka ulit! MABUHAY KA!!!

"Sa iyong paglisan, ang tanging pabaon ko... ay drowing..."

weekend

Kids. Seryoso ito. Inabuso ko ang aking katawan last weekend. Walang tulog-tulog, walang pahi-pahinga. Muntik ko nang ikamatay. Eto ang buong istorya...

Una eh nagkita kami ni Jepoy Pekpek sa Trinoma (sa Quezon Ave bumaba si Pekpek shunga talaga) para i-abot sa friend ni Ayie sa SM North (inistorbo ko pa sya sa kanyang panonood ng Avatar) ang padala kong Tootsie Rolls for Ayie as promised. Matapos i-abot eh lakad uli kami pabalik ng Trinoma at papuntang MRT North Ave kung saan ang pila sa ticket ay impyerno sa haba, nagmumura talaga ako dahil sa init at siksikan.

Destination, MOA. Nang makasakay sa tren eh standing ovation kami habang nilalakbay ang buong EDSA. Pagdating sa Taft, pila na naman palabas ng train station, putang-ina talaga. Tapos sakay kami ni Jepoy ng mini-jeep papuntang MOA. Eto observation ko lang ha, wala akong ibang ibig sabihin or conclusion pero pagsampa ni Jepoy sa likuran ng jeep, umangat yung harapan. At pagdating sa MOA, tsaraaaan!

Si Pokwang, live in the flesh, sariwang sariwa from Germany. Kung nakikita nyo yung pic nya sa blog nya, siyang-siya talaga yun walang halong Photoshop. Kasama nya ang kanyang sisters na sila... Ateng Maputi at Ateng Slim. Mga Dyosa silang magkakapatid, sila na ang magaganda. At dahil bumubula na ang bunganga ni Jepoy sa gutom eh nag-eat-all-you-can kami wherein nilubos-lubos ko ang pagsandok at siniguradong lugi ang Cabalen sa akin at wherein hindi ko namalayan ang pagkabusog ko at naramdaman kong wala nang space hanggang sa esophagus ko. Nahilo ako ng slight kaya tumahimik ako, lalo na nung nung nagbabayaran na ng bill eh bigla akong naging invisible sa aking kinauupuan at hinayaan silang mag-agawan at magtalo kung sino ang magbabayad. Natalo si Jepoy sa agawan kaya si Ate Pokwang ang nagbayad. Ang babait talaga ng mga balikbayan, pansin ko lang.

Matapos kumain ay naglaan kami ng oras para manlait ng mga tao/pichur-pichur sa Bay Area at dun sa Fun Balls kung saan yung mga shunga-shungang bagets eh pinagkakitaan nang matindi habang naglulundagan sila sa loob ng mga giant balls na nakalutang sa tubig. Gusto sana namin pumasok rin sa balls na iyun kaso baka magsuka kami sa loob, mautot or worse matae. At mukhang hindi lulutang ang ball sa tubig kung ang nasa loob ay si -- OK change topic.

Matapos yun eh nagkape kami (di ko sure kung sino ang nagbayad basta hindi ako) at nagkwento si Ate Pokwang ng kanyang mga sexperiences sa Europe. Quiet lang ako nung mga panahong iyon kasi naghahalo-halo na ang mga kinain ko at ayokong samain sa daan pauwi. Sobrang kwela ni Ate Pokwang parang syang yung blog nya na nagkatawang-tao. Noon namin napag-alaman na totoo pala lahat ng kwento nya sa kanyang blog kung paano sya hinarang sa airport ng mga supot at ipiniit sa selda katorse NA HINDI MAN LANG GINAHASA. Akala ko kasi dati eh jinojoke nya lang kami.

Dahil lumalalim na ang gabi nagyayaan na umuwi at hindi na naman ako nakatulog hanggang hapon the next day, at proceed na kami ni Jepoy Pekpek sa Eyeball #2, si Drake the Camel Fucker.

Late nang dumating si Drake dahil lumuwas pa sya galing probinsya.

Nanood kaming tatlo ng sukdulan sa cheesy na "The Rebound" dahil sa suggestment ni Jepoy. Para sa ikaaalam ng lahat, si Jepoy ay isang cheese na nagkatawang-tao, jaya itong movie ang gusto nyang panoorin namin. Sabi ko Zombieland na lang eh, tungkol sa mga zombies and shit, pero dahil hindi ako ang bibili ng ticket at snacks eh shut up na lang ako diba?

Habang nanonood, unti-unti nang pumipikit ang aking mga mata at nasisilip ko na ang aking mga panaginip. Parang akong zombie.

Nang sa wakas ay natapos rin ang movie eh kumain naman kami. Natural, hindi ako ang nagbayad, kasi powerful ang "bitch wallet" ni Jepoy. Inorder ko na rin yung mukhang masarap pero in the end ang conclusion ko is: hindi masarap kumain sa Burgoo, kahit libre. Parang hindi nila alam ang konsepto ng asin. At dahil hindi ko talaga nagustuhan, binalot ko lahat ng leftovers.

Eto nga pala ang picrture ni Drake at Jepoy. HINDI KO YAN INEDIT PRAMIS, ganyan talaga si Drake sa personal. Hindi nga, pramis, seryoso, mamatay.

Nauubos na talaga ang kapangyarihan ko sa mga oras na iyon, bumabagsak na ang aking eyelids at nahihilo na ako sa antok. Akala ko nga panaginip lang ang lahat dahil para akong lumulutang. Ubos na ang enerhiya ko pero intact ang pera sa aking wallet. At kahit sukdulan ang antok ko ay hindi ako nagpapigil sa pagdrowing sa table ng aking favorite scene from the movie Avatar:

Matapos lumamon at magpicture-picture ay nagvideoke naman kami. I know right? Nasimulan na rin lang ng kabaduyan ang araw na ito ay nilubos-lubos na namin. Ang husay kumanta ni Drake! Songer na songer sa pagbirit nya ng "Next In Line" (video available, Jepoy, paki-post, ngayon din!). Sa aking conclusion ay mahilig magsasali si Drake sa mga Mr. Fogi contest sa kanilang barrio at laging "Next In Line" ang kinakanta nya during talent portion, kabisado nya kasi ang lyrics, hindi sya tumitingin sa TV kundi papikit-pikit at paproject-project sa dingding tapos yung kamay nya pakumpas-kumpas na parang nag-rarap.

Songer na songer din ang Jepoy sa pagbanat nya ng all time classic "Don'tcha Wish Your Girlfriend Was Hot Like Me" I mean, Gloryhole of Love. Magaling pala mag falsetto si Jepoy, parang may sanib lang.

Kumanta rin ako sa aking boses baritone na below sea level at napabirit ako ng "Ibuhos Na Ang Beer Sa Aking Lalamunan". Nanggigil ang tonsils ko habang inaabot yung "Ano bang talagang mas gusto kooooohhh?" at medyo bumalik paakyat yung kinain ko.

Akala nyo tapos na ang kabaduyan at kacheesyhan? Hindi pa!

Ayaw paawat sa paggastos ng Drake at Jepoy Pekpek at nagkape naman kami. Hindi ko na alam kung sino ang nagbayad, basta sitting down ako at hinintay yung order kong kape (this is the life!). At alam nyo kung anong ginawa ng Drake at Jepoy? Nagkaroon sila ng isang matinding heart to heart talk wherein ang topic nila ay ang illegal na pagpopost ni Pekpek sa picture ni Drakula nung last EB, at maraming nakakita at nawasak ang anonymity nya. Nasaktan daw si Drakula dun at naisip nyang mag-blog suicide.

"Bakit mo nagawa yun?" bakas ang poot sa tinig ni Drake.

"Dahil hindi ka naging totoo sa akin, hindi mo sinabi ang tunay mong pangalan!" sagot ni Jepoy, with conviction.

"Parang gusto na kitang suntukin" pagbabanta ni Drake.

Nateary-eyed naman si Jepoy, napayuko at umiiling-iling... napapikit at napabulong sya...

"...after all...". Sukdulan sa cheesy ang moment na ito, parang gusto kong kutsilyuhin at ipalaman sa tinapay.

Mabuti naman at nagkapatawaran na sila dahil malalim na ang gabi at mugtong-mugto na ang mata ko. Nang magsawa kami sa pagmumukha ng isa't-isa nagpasya na akong umuwi. Si Drake at Jepoy nag-hotel.

Pag-uwi ko, inaapoy ako ng lagnat. Pagkagising ko after 24 hours, lumilindol.

The End!

---

PASASALAMAT

Maraming salamat kay Anjie na friend ni Ayie, iparating mo sa kanya ang aking makapangyarihang Tootsie Rolls.

Maraming salamat kay Ate Pokwang you're the best! At sa mga kapatid mong mababait at magaganda.

Maraming salamat kay Kuya Drake idol na kita isa kang institusyon sa blogging at sa FilipinoWriter in fact may award ka Best Echuserong Froglet Award galing kay Jepoy. Sana maenjoy mo ang gift kong Kapitan Sino at ang very exclusive WickedMouth bagtag.

Of course maraming salamat kay Jepoy at sa gift mong Nike cap na puting-puti nahiya akong isuot. Sana maenjoy mo ang One Hundred Years of Solitude at ang very exclusive WickedMouth bagtag.

hello, hello

Mahilig kaming mag prank call noong high school, lalo kapag wala kaming magawa. Masarap kasi sa pakiramdam kapag may niloloko kaming mga tao. Tamang laugh trip kami kasi ang tatanga ng mga nabibiktima namin. Madalas, mga kaibigan ko ang taga-dial at ako ang kumakausap kasi effective ang drama training ko sa "Sama-Aralan sa Sining Pang-Kalikasan" (separate story ito).

Prank Call Scenario #1: St. Luke's Hospital Sex Positions Survey

Nagkunwari kaming mga nurses na nagsasagawa ng phone surveys sa kung anong pinaka-paboritong sex position ng mga Pilipino. Marami sa mga natawagan namin eh mga dalagang hagikhik lang nang hagikhik na parang kinikiliti sa tinggil at hindi makasagot kung anong posisyon ang gusto niya. Isang lalaki lang ang sumagot ng matino: "Dogstyle po."

At dahil hindi masyading successful, nag-move kami sa aming next prank...

Prank Call Scenario #2: Eat Bulaga Name That Tune Contest

Nagkunwari kaming mga host ng Eat Bulaga (I know, tanga talaga ang mga natawagan namin at naniwala sila) na nagpapa-name that tune. Magpapatunog kami ng ringtone sa cellphone tapos huhulaan nila ang title ng song para manalo ng limpak-limpak na salapi!

Yung isang nakausap namin, nanay ng kaklase namin. Yes, ganun kami ka-notorious. Nakuha nya pang bumati kina Tito, Vic at Joey. Kaso hindi nya nasagot ang tanong kaya hindi sya nanalo. Kinabukasan, pumunta sya sa bahay nila Wilfredy (barkada ko na kasama naming nanloko sa kanya), at excited na nagkwento na tinawagan sya ng Eat Bulaga, not knowing na si Wilfredy mismo ang nag-dial ng number nya.

May isa naman kaming tinawagan na by some miracle eh nahulaan yung pinatugtog naming ringtone. Wala kaming choice kundi magpalakpakan sa pagkapanalo nya. Nang tinanong namin kung saan nya gustong gamiting ang pera...

"Idodonate ko po sa simbahan."

Napa-tumbling kami sa sagot at nag-hang-up.

Prank Call Scenario #3: Hinahanap ka ng Nanay mo

This involves a telephone, the principal and the school Intercom. Tatawag kami sa principal at magkukunwaring magulang ng isang estudyante.

Isa sa mga niloko namin na naaalala ko ay si Venus. Nagkunwari akong kamag-anak nya, at sabi ko sa principal ay gusto ko syang makausap kaya pakitawag sya.

"Venus, Venus, please proceed to the principal's office immediately."

Alam naming napakalayo ng classroom nila Venus sa principal's office, at naiimagine namin syang patakbo-takbo at kinakabahan kung bakit sya pinapatawag sa Principal's office. Tapos pagdating nya sa phone at pagsagot ng "Hello?", hang-up na kami.

Yun, masaya na kami nun.

Prank Call Scenario #4: Rica

Kung magaling ako sa drama dahil sa training ko sa "Sama-Aralan sa Sining Pangkalikasan", mas magaling sa drama si Wilfredy, dahil kaya nyang magboses-babae sa telepono, at niloko nya ang tatay ni Dyan (barkada namin) sa katauhan ni... "Rica". In short, naging phonepal sila.

Hindi ko alam kung ano ang buong detalye ng pagiging phone pals nila ngunit humantong sila sa point na nagkasundo silang mag-eye ball sa Alaminos.

Prank Call Scenario #5: Fail

"Hi! Magandang umaga! Taga-Bombo Radyo po kami, maari po bang malaman ang pangalan nila?"

"Tumigil ka Glenn huwag ako ang lokohin nyo!!!" -- nanay ni Dyan.

Haizt, I miss the old times.